อักษรนาฏกรรม: อธิป (ไร?)
1055 27 Sep 2012
กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว
มีชายสองคนเป็นเพื่อนบ้านกัน คนหนึ่งชื่อ “รัด” อีกคนชื่อ “เขต” ทั้งสองปลูกบ้านติดกันในอาณาบริเวณพื้นที่จัดสรรงามหรูโครงการหนึ่ง นายรัดและครอบครัวมีพื่นที่เท่านี้ นายเขตและเหล่าญาติก็มีพื้นที่เท่านั้น
ไม่สามารถลุกล้ำบริเวณรั้วซึ่งกันละกันโดยไม่ขออนุญาตได้...
ความบาดหมางกันมักจะเกิดขึ้นกับประเด็นที่ทั้งคู่เผลอเรอเล็กๆ เป็นประจำ อาทิเช่น
ในวันที่ลมแรงพัดพาเสื้อผ้า บาร์ชั้นใน ของบ้านนายเขต ปลิวละล่องท่องไปตกอยู่บนเตาย่างบาร์บีคิวของบ้านนายรัดที่มีเนื้อย่างหอม กรุ่นพร้อมทานอยู่บนนั้น
“ไอ้เขต!! มึงออกมานี่เลย มาดูผลงานมึงดิ๊” นายรัดกดกริ๊งหน้าบ้านนายเขตอย่างโกรธเกรี้ยว
…แล้วเหตุการณ์ก็จบลงโดยที่ นายเขต ชดใช้ค่าทำเนื้อย่างเสียหาย (ทั้งๆที่เสื้อผ้า บาร์ที่ปลิวไปก็ไหม้ไฟในเตาหมดแล้ว) ด้วยการซื้อเนื้อโคโกเบชั้นดี ที่กิโลละหมื่นกว่ามาชดเชยนายรัด…
ความบาดหมางนั้นก็จบลง...
หรือจะเป็นเหตุการณ์ที่บ้านนายรัดเผลอเทขยะผิดถัง ส่งผลให้นายเขตเจ้าของถัง เรียกร้องค่าเสียหายโดยการนำขยะของตนไปทิ้งหน้าประตูบ้านนายรัดทุกวันเป็น เวลาสี่เดือนเต็ม นายรัดจำยอม
เรื่องก็จบลง...
การบาดหมางแบบนี้เกิดขึ้นแล้วดับลงเป็นกิจวัตร…
ถึงกระนั้นยังคงมีประเด็นบาดหมางสำคัญเรื่องหนึ่ง ที่ทำอย่างไรก็ไม่อาจ ยุติความขัดแย้ง
ระหว่างสองบ้านลงได้……
เรื่องของเรื่องมีอยู่ว่า บริเวณต้นไม้ใหญ่ที่นายรัดปลูกไว้ริมรั้วหน้าบ้านนั้น ขณะนี้ได้เติบใหญ่ แผ่ขยายกิ่งก้านสาขาออกไปไพศาลจนยื่นข้ามไปให้ร่มเงากับรั้วฝั่งบ้านนายเขต ด้วย ฟังดูเหมือนเป็นเรื่องดี แต่นายเขตกลับมองว่าเป็นการหยามน้ำหน้าและพยายามหาทางบังคับให้นายรัดโค่น มันออกบ่อยครั้ง
“ต้นไม้กู กูปลูกเองได้ ร่มเงากู กูสร้างเองได้ ถอนรากมันออกไปซะ” เป็นวาทะที่นายเขตมักสบทออกมา
นายรัดไม่ค่อยใส่ใจกับคำขู่แบบนี้นัก จึงนิ่งเฉยและหมั่นรดน้ำใส่ปุ๋ยไม้ต้นนี้ต่อไป จนกระทั่ง…
นายรัดสังเกตเห็นอะไรบางอย่างบนกิ่งไม้สูงด้านที่ย้อยเข้าไปยังบริเวณบ้านของนายเขต ในเช้าวันหนึ่ง…
“วัตถุประหลาดที่มีสีทองสุกใส นั่นมันคืออะไรกัน?” นายรัดพึมพำ พร้อมชะเง้อมองด้วยความอยากรู้
ขณะนั้นเอง นายเขตที่กำลังนั่งเล่นในสนามหญ้าหน้าบ้านของตัวเอง ก็ลุกขึ้นมามองบ้าง..
“เฮ้ย นี่มันคล้ายพระพุทธรูปเลยนี่ว่า ท่านขึ้นไปสู่บนกิ่งสูงแบบนั้นได้อย่างไร?” นายเขตอุทานเสียงดัง
“ไอ้รัด ไม่ต้องชะเง้อเลย วัตถุนี้มันเป็นสมบัติของกู เพราะมันอยู่ในเขตบ้านกู”
“เฮ้ย ได้งัยวะ มันต้องเป็นของข้าสิวะไอ้เขต วัตถุนี้มันแขวนอยู่บนต้นไม้ที่กูปลูกนี่หว่า”
“พูดพล่อยๆไรของมึงวะ!” นายเขตพูดพลางเอื้อมมือไปหยิบหนังสติ๊กของลูกที่หล่นอยู่แถวนั้นขึ้นมา
“ตลกละมึง กูจะปีนขึ้นไปเอาลงมาเดี๋ยวนี้ละ!” นายรัดตะโกนพร้อมๆกับพยายามใช้มือดันตัวเองขึ้นต้นไม้
นายเขตยิงหนังสติ๊กขึ้นไปอย่างไม่หยุดหย่อน ขณะที่นายรัดขย่มกิ่งไม้พร้อมปีนป่ายขึ้นไปอย่างไม่ท้อ
ทั้งสองทะเลาะเบาะแว้งแย่งชิงกันเสียงดังลั่น!!
“ของกู!!”
“ของกูเว้ย!!”
และแล้ว ด้วยแรงของทั้งคู่ วัตถุสีเหลืองทองเจ้ากรรม ก็ตกลงมาบนพื้นจนได้!!
มันไม่ใช่วัตถุเลอค่า ไม่ใช่พระพุทธรูปทองคำ อย่างที่ทั้งสองคนคิด
สิ่งที่กระเด็นหลุดจากกิ่งไม้ลงมา นั้นคือ รังต่อหัวเสือขนาดมหึมา ต่างหาก!
ฝูงต่อนับร้อยแตกหือออกจากรัง เข้าโจมตีคู่อริทั้งสองทันที!!
โอ้ย!! อ๊าก!!
นายรัดและนายเขตร้องด้วยความเจ็บปวดหลังถูกต่อหัวเสือฝั่งเหล็กไนเข้าที่ใบหน้าแขนขาและลำตัว
นายเขตวิ่งสุดชีวิตเข้าไปหลบอยู่ในบ้าน ขณะที่นายรัดลากสังขารช้ำๆกระโผกกระเผกเข้าบ้านเช่นกัน
ทั้งสองปิดประตูดัง ปัง!!
รังมหึมาข้างนอกนั่น ยังคงมีต่อหัวเสือบินออกมาอย่างไม่หยุดหย่อน…