ชีวิตต้นแบบ

67 17 Apr 2025

เมื่อเช้า ผมบอกเพื่อน เก่าแก่คนหนึ่งไปว่า นี่แหละ “สุนทรียะโภชนา” เรื่องที่ผมเจียนกลอน กวี ตอนทำกับข้าวทุกเช้า

 

ชีวิตคนหลีกเลี่ยงภาระประจำวัน ไม่ได้หรอก ยกเว้นว่าคุณ เป็นเจ้าขุนมูลนาย มีข้า ไพร่ ไว้รับใช้ หรือ เป็นคนมีอันจะกิน มีแม่บ้าน มีคนขับรถ คอยปรนนิบัติ นอกนั้น หนีไม่พ้น แต่ถ้ามองในอีกแง่ ถ้าภาระประจำวันนั้น เราทำให้คนที่เรารัก ให้พ่อแม่ ให้ลูกเมีย หรือ ให้สิ่งที่ศรัทธา อาทิ ตักบาตร ก็รู้สึกได้ว่า เราได้ใส่ใจ ดูแลสิ่งที่เรารักนั้น ด้วยมือเราเอง และทุกๆวัน

 

หลายคนมองว่า นี่คือภาระแบบทาสในเรือน หรือ การกดขี่ เพราะถูกบังคับให้ทำ หรือ ต้องทำ ตามวิถีวัฒนธรรม ตามบทบาททางเพศ เดี๋ยวนี้ งานบ้านเรือนงานในครัว ไม่ใช่หน้าที่ทางเพศ หรือ หน้าที่ผู้หญิงแล้ว หญิงสมัยเลิกงานทออกไปนั่งกินเหล้า ฟังเพลง เป็นเรื่องปกติ ไปแล้ว

 

สำหรับอาจจะผ่านพ้น ความคิด เหล่านั้นไปแล้ว กลับมองว่า การได้ทำอาหาร (อย่างมีความสุข)  คือการมีเวลาให้ชีวิต มีเวลาสนใจรายละเอียดกับการเสพสุข จาก กลิ่น รส ชีวิตแบบนี้แหละ คือ อิสรภาพ การได้ดูแล พ่อแม่ หรือคนรัก ด้วยอาหารอร่อยๆ  ด้วยเมนูใหม่ๆ อร่อยๆ ร้อนๆ ด้วยความพิถีพิถันบรรจง  คือ ความสุดพิเศษ คือการบอกรักเขาด้วยการดูแล แต่ ก็ใช่ว่า คนรักทุกคนจะชอบนะครับ อันนี้ ผมประสบมาแล้วกับตัวเอง ( ฮ่าๆๆ)

 

ภาพทั้งหมด ตั้งแต่ชีวิตเกษตรกรปลูกต้นไม้ เขียนหนังสือ ทำดนตรี หนังสั้น ทำกิจกรรมค่ายเยาวชน รวมไปถึง การวิพากษ์วิจารณ์ สังคมการเมือง ในแต่ละยุคสมัย ฯลฯ นั่นคือการแสดงออก ของชีวิตคนที่เชื่อและใฝ่ฝันถึง ความเป็นปัญญาชน หมายถึง คนที่เคยเรียน (มหาวิทยาลัย) เคยอ่าน เคยเดินทาง ประสบพบเจอ อะไรมามากมาย ท่องทั้งทางโลก ท่องทั้งทางตำรา สมกับคำว่า ผู้การเรียน ดังนั้น ชีวิตเราที่ผ่านแบบนี้ เราจะมีชีวิตอย่างไร มันไม่สำคัญหรอกครับว่าคุณจบ ปริญญาตรี โท หรือ ปริญญาเอก คุณจบสาขาอะไรมา หรือ ทำงานทำการตำแหน่งอะไร สำหรับผม สิ่งสำคัญ คือ คุณดำเนินชีวิต อย่างไร ต่างหาก

 

และคุณ มีความสุข ความล้ำลึก ความสงบสว่าง ความสมดุล อย่างไร สำหรับความฃุ่มลึกละเมียด และเรียบง่ายนี่เองที่สะท้อนชีวิตความเป็นปัญญาชน ที่อาจจะงอกงามนจิตวิญญาณ สติปัญญา ขึ้นไปสู่ความเป็นปราชญ์ หรือผู้รู้

 

เมื่อคุณมองเห็นภาพชีวิตทั้งหมด รู้สึกลึกลงไปในจุดเล็กๆ ใส่ใจพินิจ เฝ้ามอง และเคลื่อนไหวตามช้าๆ ซึมซับ คุ้นเคย อย่างค่อยๆ เข้าใจ เหมือนเราค่อยๆ ผัดพริกแกงเบาๆ ขยับฟืนออกให้ไฟลดความคุคั่ง ให้เวลาน้ำแกงค่อยๆแทรกซึมเข้าเนื้อผัก เฝ้ารอจนไก่เปื่อยยุ่ย แทบหลุดออกจากกระดูก 

 

การอ่านหนังสือมามาก การได้ท่องไปในดินแดนอักษร อันกว้างใหญ่ ได้สัมผัสเห็นความละเมียดในจิตใจของคน เห็นแง่งามของการมีชีวิตในแบบต่างๆ ที่ใครจะเลือกแบบไหนก็ได้ นั่นคือ อิทธิพลของหนังสือ ที่แอบบอกทิศทางการใช้ชีวิตที่ดีๆ ให้เรา

 

ชีวิตในวิถีชนบทถ้ามีแค่การทำนาทำไร่ กรากกรำบนที่ดิน ก็ไม่มีอะไรน่าสน น่าอิจฉา ก็คงจะต่ำต้อย ก้มหน้าก้มตา สู้ชีวิตไป แต่ถ้าเรารู้จักมองหาหรือมองเห็นความหอมหวาน งดงาม เราก็อาจจะพออวดเขาได้ ว่าเรามีความสุข (นะโว้ย)

 

นี่แหละคือทำไม ผมเขียนบทกวี ทุกครั้ง ก่อนเริ่มเมนูอาหาร เพราะผมอยากอวดชาวโลกว่า ผมมีความสุนทรียะโภชนา นะเว้ย!!