ตอนที่ 2 เมื่อใช้ใจสื่อสารงานค่ายก็สุขสันต์

703 30 Sep 2021

ร้อยหวันพันธุ์ป่า ตอนที่ 2 เมื่อใช้ใจสื่อสารงานค่ายก็สุขสันต์

        นก รัตติกาล ร่วมกับ แขก ต้อม และ พี่เอ ออกเดินทางไปเตรียมค่ายก่อน ตั้งแต่วันที่ 19 พฤษภา ซึ่งสภาพของนก งานค่ายครั้งนี้ ดูไม่คึกคัก เฉื่อยเนือย เพราะส่วนหนึ่งอยู่นอกเหนือแผนงานงานค่ายที่ตัวเองวางไว้ ซึ่งมีแค่ค่ายเกาะนาคา ภูเก็ต ค่ายที่ 3 ของเรา และทีมงานที่รู้มือทำค่ายอาสาฯ ด้วยกัน จาก เอแบค และจากชมรมอาสาฯ ม.เอกชน 3-4 สถาบันล้วนแจ้งกลับมาว่า “ไม่ว่าง”  แต่นก ก็สู้และทำงานสุดกำลัง ซึ่ง นี่เป็นคุณสมบัติเดียวที่ผมยอมรับ นก รัตติกาล ในฐานะเพื่อนร่วมงานเบอร์หนึ่ง มาหลายปี ส่วนในมุมมองความคิดเห็นหลายๆ เรื่องเรานั้นล้วนต่างกัน แต่ก็สามารถทำงานร่วมกันได้ และนั่นคงเพราะ ไม่ว่าผม หรือนก เราต่างมีจุดหมายเดียวกัน “คือทำในสิ่งเกิดประโยชน์แก่สังคม”
        “พี่ไนล์ครับ ผมอู๊ดดี้เด้อครับ พี่ไนล์มีน้องขอไปเพิ่มอีก 2 คน ได้ บ่อ ครับ” สุ้มเสียงสำเนียงอีสาน แจ้งรายชื่อผู้สนใจออกค่าย
        “เอาสิ ส่งรายชื่อมาเลย” ผมตอบไปอย่างยินดี
         ...........
        “ปี้ไนล์ ผมเบิ้ลนะปี้ รวมๆ แล้ว น้อง ม.วลัยลักษณ์ไป 11 คนครับ” เบิ้ลน้องจากพัทลุง โทรมาแจ้งจำนวน เพื่อนๆ น้องๆ ที่จะเข้าค่ายร่วมด้วย
        “ไม่เป็นไร เท่านี้ก็โอเคแล้ว ขอบใจมาก “ ผมตอบด้วยถ้อยคำน้ำเสียงปลาบปลื้มดีใจ  
        หลายๆ ครา ที่ผมมักก้องประโยคนี้ในหูอยู่คนเดียวเงียบๆ  มีความสุข กับการระส่ำระทึกอยู่ลึกๆ ในใจตัวเอง จนบางทีอยากจะบอกว่า “ถ้าเราตั้งใจจริง ไม่สิ้นหวัง อะไรๆง่ายๆ ปาฏิหาริย์ ก็เกิดขึ้นได้ “ มันเหมือนโลกมีดวงตารู้เห็น และได้ยินเสียงอ้อนวอนของเรา  
เช้ามืดวันที่ 22 เมษายน ผมนอนรอ น้องๆ จาก มหาวิทยาลัยมหาสารคาม ด้วยหัวใจที่ตื่นเต้น กระสับกระส่ายจนนอนไม่หลับ อาจจะเป็นเพราะตัวเองห่างการทำงานกับคนหนุ่มสาวมานาน จนลืมทักษะการวางตัว การใช้ภาษา ท่าทางไปแล้วก็ได้ ความดีใจนี้ ทำให้ผมตัดสินใจ จะให้น้องๆ ทั้ง 8 คน แวะเข้ามาอาบน้ำ ทานข้าวที่บ้านก่อน เพราะคงมาถึงเช้ามืด หากไปรอที่สำนักงานเลยคงลำบาก อีกทั้ง เป็นน้องๆ ที่ผมเองก็ยังไม่เคยเห็นหน้า ได้มาเพราะอาจารย์น้อย ( มณีรัตน์ มิตรปราสาท) แนะนำมา   ผมนอนรอจนตี 4 จึงม่อยหลับไป แต่ก็ตื่นตามที่นาฬิกาปลุก ซึ่งตั้งไว้ คือ ตี 4.30 ตามเวลาที่อู๊ดดี้ ตัวหลักที่ประสานเพื่อนๆ แจ้งเวลาการมาถึงไว้ ทีมงาน ม.สารคาม มาถึง กรุงเทพ ประมาณตี 5 แต่กว่าจะหาป้ายเข้าบ้านเจอ ก็ปาเข้า 6 โมงเช้ากว่าๆ ไปแล้ว ผมวิ่งซื้อกับข้าว หุงข้าว เตรียมที่หลับที่นอน ในใจตื่นเต้นอย่างบอกไม่ถูก  ที่ได้เห็นคนหนุ่มสาวรุ่นใหม่ จะร่วมเดินทางไกลลงใต้ ผมเข้าครัวตระเตรียมจนทุกอย่างเสร็จพร้อม จึงเดินไปปลุก หรือเรียกให้ทานข้าว และตั้งใจว่าจะเปิดวงสนทนาเล็กๆ เพื่อปูพื้นฐานเกี่ยวกับชุมชน ชีวิตวัฒนธรรมชาวใต้และที่มาที่ไปของค่ายโรงเรียนร้อยหวัน พันธุ์ป่าด้วย แต่พระเจ้าจอร์จ !!!???  
 เพื่อนจากอีสานที่รักของผมกำลังวุ่นจั่วไพ่ป๊อกเด้งกันใหญ่เลย 
        “อ้ายอูดดี๊ ของข้อย 2 เด้ง ได้ 6 บาทได๋” เสียงสาวนางหนึ่งดังลั่น ท้วงเงินเจ้ามือ