โรตีของ...โรฮิงยา

1422 06 Dec 2012

“ซื้อทำไม ? แขกมันสกปรกจะตาย เมื่อกี้เห็นเอามือไปเกาก้น แล้วก็มาตีแป้ง ทอดโรตีต่อเฉยเลย!!” เสียงสาวรุ่นดังก้องขึ้น หมายเตือนเพื่อนชายของเธอ ไม่ให้ยื่นหน้าไปสั่งโรตีใส่ไข่ อันเป็นของโปรดของเขา... __________________________________________________   “อ่า..เอ่อ...ช่ะ ช่วย ซื้อโรตีของผมหน่อยนะกรับ.. เดี๋ยวผมจาไปล้างมือใหม่ให้ สะอาด จะอาด เรยย.. ขอร่องได๋โปรด..ช่วยซื้อโรตีผมด้วยกรับ...แบบไม่ใส่ไข่ก็ด้าย” เด็กหนุ่มผิวเข้มหน้าแขก แต่งตัวมอมแมม กล่าวขอร้อง ___________________________________________________   “โอ้ยยย!! ไม่ไหวหรอก ของแบบนี้จะให้กินเข้าไปได้ยังไง สกปรกสุดสุด!! ถึงล้างมือแล้วมันก็คงไม่ออกหรอก ดู๊ดู แต่งตัวเข้าสิ!! ซอมซ่อแบบนี้ ใครมันจะไปซื้อลงว่ะ!! ___________________________________________________   “อ่า..ปี้สาวกรับ..ผมเพิ่งมาที่นี่ได๋ม้ายนานเอง... ไม่มีเงิน ไม่มีญาติ มีแต่เมียและลูก ที่ต้องเลี้ยงดูกรับ... ช่วยผมซื้อหน่อยนะกรับ สักชิ้นก็ได้นะกรับ” เด็กหนุ่มยกมืออันสั่นเทาขึ้นมาพนมไว้แนบอก... ___________________________________________________   “อืม...เดี๋ยวผมซื้อเองครับ!! ใส่ไข่หนึ่ง ตามนั้นเลยน้อง!!” ในที่สุด เพื่อนชายของเธอ ก็พูดขึ้นอย่างอดรนทนไม่ได้ พร้อมทั้งยื่นแบงค์ยี่สิบใบใหม่ออกไปให้เด็กหนุ่มหน้าแขกที่แสนจะมอมแมมรับไว้.... “เอ้า...ค่าโรตีครับ จ่ายล่วงหน้าเลย ไม่ต้องทอน” ____________________________________________________   มืออันแสนหยาบกร้านและถลอกปอกเปิกของหนุ่มขายโรตี ค่อยๆเคลื่อนเข้าไปกุมแบงค์ยี่สิบใบเขียวนั้นอย่างช้าๆ... ซึ่งเป็นมืออันเดียวกันนี้เองที่เมื่อสักต้นปีก่อน ต้องใช้ถือไม้พายหนักๆ นำร่างกายอันหิวโซของตนและของเพื่อนร่วมเผ่าพันธุ์กลุ่มหนึ่ง หนีออกจากแผ่นดินถิ่นเกิดในพม่า ล่องเรือผุๆไปตามยฐากรรมสู่มหาสมุทรกว้างใหญ่อันไร้จุดหมายปลายทาง...   เป็นมืออันเดียวกันนั้นเอง ที่ใช้วิดน้ำจืดดำๆจากคลองอันเน่าเหม็นในบริเวณค่ายผู้อพยพที่บังคลาเทศ เพื่อหมายจะดื่มประทังชีวิต หลังจากที่เรือผุๆเกยตื้นแล้ว   และก็เป็นมือเดียวกันนั้นเอง ที่ใช้กุมศีรษะของตนเพื่อป้องกันตัว ยามที่ตำรวจและชาวบ้านซึ่งเป็นคนบังคลาเทศ ยกพวกมารื้อทำลายค่ายอพยพ ที่อยู่แถว Cox’s Baza   อีกทั้งยังเป็นมือเดียวกันนั้นเอง ที่ใช้ซับเลือดตนเอง จากบาดแผลลึกบริเวณบริเวณศีรษะ อันเกิดจากถูกของแข็งฝาดใส่...   ยังเป็นมือเดียวกันนั้นเอง ที่ยันกายอันอ่อนล้า ออกเดินทางสู่อ้อมแขนของทะเลอีกครั้ง... ยังเป็นมือเดียวกันนั้นเอง ที่ยกขึ้นผสานกันกับมืออีกข้างบนศีรษะ และนั่งคุกเข่า ยามที่ทหารเรือไทยเข้าจับกุม.... ยังเป็นมือเดียวกันนั้นเองที่เกาะยึดลูกกรงเหล็กไว้ ในคุกที่จังหวัดระนอง.... ยังเป็นมือเดียวกันนั้นเองที่ใช่ปาดน้ำตา ยามที่ได้รับอิสรภาพอีกครั้ง.... ยังเป็นมือเดียวกันนั้นเองที่ใช้หลบหนี ล่องเรือ ซ่อนตัว ป้องกันตัว ปาดเหงื่อ กอดเมีย กุมหน้าร้องไห้.... และตรากตำจนได้มาขายโรตี ดังเช่นทุกวันนี้...... __________________________________________________   “แล้วทำไมถึงคิดมาขายโรตี ที่นี่ล่ะน้อง?” ชายผู้เป็นลูกค้าอุดหนุนโรตี กล่าวถาม “ผมก็ไม่รู้เหมือนกัน มันคงเป็นอาชีพเดียวที่คนอย่างพวกผมสามารถทำได้ตอนนี้...ล่ะมัง กรับ” “ชาวโรฮิงยาอย่างผม ปกติใต้ตีนยังไม่มีแผ่นดินจะให้เดินเลย* ได้มาขายโรตีแบบนี้ ถือว่ายิ่งใหญ่แล้ว ล่ะกรับ” ชายหนุ่มหน้าแขกผู้แสนจะมอมแมมตอบพร้อมกับรอยยิ้มที่กร้านโลก...