อักษรนาฏกรรม: อธิป (ไร?)

1038 27 Sep 2012

กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว มีชายสองคนเป็นเพื่อนบ้านกัน คนหนึ่งชื่อ “รัด” อีกคนชื่อ “เขต” ทั้งสองปลูกบ้านติดกันในอาณาบริเวณพื้นที่จัดสรรงามหรูโครงการหนึ่ง นายรัดและครอบครัวมีพื่นที่เท่านี้ นายเขตและเหล่าญาติก็มีพื้นที่เท่านั้น ไม่สามารถลุกล้ำบริเวณรั้วซึ่งกันละกันโดยไม่ขออนุญาตได้... ความบาดหมางกันมักจะเกิดขึ้นกับประเด็นที่ทั้งคู่เผลอเรอเล็กๆ เป็นประจำ อาทิเช่น ในวันที่ลมแรงพัดพาเสื้อผ้า บาร์ชั้นใน ของบ้านนายเขต ปลิวละล่องท่องไปตกอยู่บนเตาย่างบาร์บีคิวของบ้านนายรัดที่มีเนื้อย่างหอม กรุ่นพร้อมทานอยู่บนนั้น “ไอ้เขต!! มึงออกมานี่เลย มาดูผลงานมึงดิ๊” นายรัดกดกริ๊งหน้าบ้านนายเขตอย่างโกรธเกรี้ยว …แล้วเหตุการณ์ก็จบลงโดยที่ นายเขต ชดใช้ค่าทำเนื้อย่างเสียหาย (ทั้งๆที่เสื้อผ้า บาร์ที่ปลิวไปก็ไหม้ไฟในเตาหมดแล้ว) ด้วยการซื้อเนื้อโคโกเบชั้นดี ที่กิโลละหมื่นกว่ามาชดเชยนายรัด… ความบาดหมางนั้นก็จบลง... หรือจะเป็นเหตุการณ์ที่บ้านนายรัดเผลอเทขยะผิดถัง ส่งผลให้นายเขตเจ้าของถัง เรียกร้องค่าเสียหายโดยการนำขยะของตนไปทิ้งหน้าประตูบ้านนายรัดทุกวันเป็น เวลาสี่เดือนเต็ม นายรัดจำยอม เรื่องก็จบลง... การบาดหมางแบบนี้เกิดขึ้นแล้วดับลงเป็นกิจวัตร… ถึงกระนั้นยังคงมีประเด็นบาดหมางสำคัญเรื่องหนึ่ง ที่ทำอย่างไรก็ไม่อาจ ยุติความขัดแย้ง ระหว่างสองบ้านลงได้…… เรื่องของเรื่องมีอยู่ว่า บริเวณต้นไม้ใหญ่ที่นายรัดปลูกไว้ริมรั้วหน้าบ้านนั้น ขณะนี้ได้เติบใหญ่ แผ่ขยายกิ่งก้านสาขาออกไปไพศาลจนยื่นข้ามไปให้ร่มเงากับรั้วฝั่งบ้านนายเขต ด้วย ฟังดูเหมือนเป็นเรื่องดี แต่นายเขตกลับมองว่าเป็นการหยามน้ำหน้าและพยายามหาทางบังคับให้นายรัดโค่น มันออกบ่อยครั้ง “ต้นไม้กู กูปลูกเองได้ ร่มเงากู กูสร้างเองได้ ถอนรากมันออกไปซะ” เป็นวาทะที่นายเขตมักสบทออกมา นายรัดไม่ค่อยใส่ใจกับคำขู่แบบนี้นัก จึงนิ่งเฉยและหมั่นรดน้ำใส่ปุ๋ยไม้ต้นนี้ต่อไป จนกระทั่ง… นายรัดสังเกตเห็นอะไรบางอย่างบนกิ่งไม้สูงด้านที่ย้อยเข้าไปยังบริเวณบ้านของนายเขต ในเช้าวันหนึ่ง… “วัตถุประหลาดที่มีสีทองสุกใส นั่นมันคืออะไรกัน?” นายรัดพึมพำ พร้อมชะเง้อมองด้วยความอยากรู้ ขณะนั้นเอง นายเขตที่กำลังนั่งเล่นในสนามหญ้าหน้าบ้านของตัวเอง ก็ลุกขึ้นมามองบ้าง.. “เฮ้ย นี่มันคล้ายพระพุทธรูปเลยนี่ว่า ท่านขึ้นไปสู่บนกิ่งสูงแบบนั้นได้อย่างไร?” นายเขตอุทานเสียงดัง “ไอ้รัด ไม่ต้องชะเง้อเลย วัตถุนี้มันเป็นสมบัติของกู เพราะมันอยู่ในเขตบ้านกู” “เฮ้ย ได้งัยวะ มันต้องเป็นของข้าสิวะไอ้เขต วัตถุนี้มันแขวนอยู่บนต้นไม้ที่กูปลูกนี่หว่า” “พูดพล่อยๆไรของมึงวะ!” นายเขตพูดพลางเอื้อมมือไปหยิบหนังสติ๊กของลูกที่หล่นอยู่แถวนั้นขึ้นมา “ตลกละมึง กูจะปีนขึ้นไปเอาลงมาเดี๋ยวนี้ละ!” นายรัดตะโกนพร้อมๆกับพยายามใช้มือดันตัวเองขึ้นต้นไม้ นายเขตยิงหนังสติ๊กขึ้นไปอย่างไม่หยุดหย่อน ขณะที่นายรัดขย่มกิ่งไม้พร้อมปีนป่ายขึ้นไปอย่างไม่ท้อ ทั้งสองทะเลาะเบาะแว้งแย่งชิงกันเสียงดังลั่น!! “ของกู!!” “ของกูเว้ย!!” และแล้ว ด้วยแรงของทั้งคู่ วัตถุสีเหลืองทองเจ้ากรรม ก็ตกลงมาบนพื้นจนได้!! มันไม่ใช่วัตถุเลอค่า ไม่ใช่พระพุทธรูปทองคำ อย่างที่ทั้งสองคนคิด สิ่งที่กระเด็นหลุดจากกิ่งไม้ลงมา นั้นคือ รังต่อหัวเสือขนาดมหึมา ต่างหาก! ฝูงต่อนับร้อยแตกหือออกจากรัง เข้าโจมตีคู่อริทั้งสองทันที!! โอ้ย!! อ๊าก!! นายรัดและนายเขตร้องด้วยความเจ็บปวดหลังถูกต่อหัวเสือฝั่งเหล็กไนเข้าที่ใบหน้าแขนขาและลำตัว นายเขตวิ่งสุดชีวิตเข้าไปหลบอยู่ในบ้าน ขณะที่นายรัดลากสังขารช้ำๆกระโผกกระเผกเข้าบ้านเช่นกัน ทั้งสองปิดประตูดัง ปัง!! รังมหึมาข้างนอกนั่น ยังคงมีต่อหัวเสือบินออกมาอย่างไม่หยุดหย่อน…