ชนชั้นสุรา

14 21 Feb 2025

 

 

ค่ำวันหนึ่งเมื่อนานมาแล้ว เสเพลบอยพ่อผม ท่านเดินเซเข้าบ้านมา ใบหน้าปริปริ่มอิ่มสุข จนบานเบ่อเร่อ ผมยิ้มรับ ยินดีไปด้วย

“วันนี้พ่อเมา รีเจนซี่ นะ”  เสียง พ่อผมเอ่ยด้วยความภูมิใจ ตั้งแต่ได้เป็น สมาชิก อบต.และ ได้ฐานะรองประธานสภา ซึ่งกันในสังคมนักการเมืองท้องถิ่นว่า “ท่านรองฯ” พ่อผมดูโก้หรู ขยับเครื่องดื่มจากเหล้าขาว ขุ้นไปนิยม “รีเจนซี่” บรั่นดีที่ข้าราชการไทย นิยมชมชอบ นักหนา

 

เวลาเราศึกษาความสัมพันธ์ทางสังคม ความคิด และการจำแนกกันเชิงชนชั้น นอกจาก ภาษา อาหาร การแต่งกาย การจับกลุ่มทางสังคม การเลือก พื้นที่สังสรรค์ พบปะ ท่องเที่ยว   รสนิยมการบริโภค ฯลฯ แม้แต่ เครื่องดื่ม ก็สามารถจำแนกได้ หรือมองเห็นฐานความคิด

 

ผมเคยพยายามอธิบายว่าทำไม สินค้าไทย โดยเฉพาะสินค้าท้องถิ่น เติบโตยาก ไม่ใช่เกิดยาก นะครับ ทุกๆปี มีชาวบ้านพยายามที่จะทำ หรือ ประกอบการใหม่ๆ ตลอด แต่เติบโตยาก ก้าวไม่ได้ เนื่องจากไม่ถูกนิยม จากคนไทย ที่ซึ่งบริโภคเพื่อแสดงฐานะหรือ ความมีชนชั้น ไม่แปลกที่สุราผสมไทย หลายยี่ห้อ จะเน้นภาพนู้ด ทที่แต่งกายเป็นชาววัง หรือนางฟ้านางสวรรค์ ซึ่งสะท้อนความหมาย 2 มิติ ทั้งความสูงส่ง และความเสพสุขในอิสสตรีเพศ

 

ในยุคแรกๆ ที่ผมก่อร่าง DeSimone เรากับผู้ร่วมก่อตั้ง ประวางแผนการตลาด สิ่งหนึ่งที่เพื่อนร่วมงานพยายามนำเสนอคือ การสร้างภาพลักษณ์สินค้า ให้ไวน์ เดอ ซีโมน เป็นภาพไวน์ที่หรูหรา ราคางาม เพื่อให้ไวน์มีฐานะสูงส่ง เหมาะสม กับความคิด ความต้องการ หรือรสนิยม นักดื่มไวน์ ซึ่งผมเห็นต่าง ผมนำเสนอว่า ผมอยากให้คนจน คนเล็กคนน้อย คนที่เงินเดือนไม่สูง ลูกจ้าง อบต. เจ้าหน้าที่โรงพยาบาล ข้าราชการครู หยิบจับได้

 

กระนั้น  ก็ได้พยายามทำภาพนั้น ด้วยความที่เราอยากขายสินค้าได้ และเชื่อว่า ไวน์ คือเครื่องดื่มชนชั้นสูง หรือคนรวย คนมีรสนิยม หรูหรา จนวันหนึ่ง ได้มีโอกาสลอง ได้พยายาม เจาะเข้าไปถึงตลาดคนชนชั้นสูง ย่านคนรวย ในกรุงเทพ คือ สุขุมวิท วันนั้น เป็นวันที่ผมกระหยิ่มยิ้มย่องมาก แต่สิ่งที่พบคือ คนเหล่านั้น ไม่มีใครสนใจ แม้แต่จะชิม “ไวน์บ้านๆ ที่ชื่อ DeSimone” คนที่มาทั้งหมด คือ น้องๆ ที่มาจาก ต่างจังหวัด มาอุดหนุน ให้พอได้ค่ารถกลับบ้าน!!

 

หนุ่มน้อย หน้าตาบ้านๆ มายืนยิ้ม เขินอาย ผมก็พ่อค้าใหม่ เลยถือโอกาสซ้อมขาย คนรวยไม่กิน ขายให้คนจนด้วยกันก็ได้ วันนั้น ผมให้น้องชายที่นั่งรถมาอุดหนุน ลองชิม เจ้าตัวบอกผมว่า “ผมคอเหล้าขาว ครับพี่” เลยบอกว่า คนกินก้อยขม ก็กินสเต็กได้ และจำแนกรสเป็น ตามประสบการณ์ การรับรส และ พูดตามความรู้สึก จริงๆ ที่สัมผัสพบ หนุ่มน้อยคนนั้น เลยกล้าที่จะเผยผัสสะ ของตน ปรากฏว่า การสาธยายจำแนกรสชาติไวน์ ของหนุ่มน้อยจากบ้านนอก ละเอียด ลึกซึ้ง และพรั่งพรู ไปตามความรู้สึก ได้น่าทึ่งมาก ไม่ใช่คำจำพวก คอไวน์ใช้ ที่ใช้กันซ้ำๆ มีแบบแผน และลอกเลียนกันมา

 

ผมเลยบอกว่า เมื่อ 40 กว่าปี ก่อนชาวบ้านอย่างเรา ก็ไม่รู้จักเบียร์ ไม่เคยกิน กินไม่เป็น แต่ถูกบังคับขาย (พ่วงเหล้าขาว) และราคาถูก วันนี้ ลูกเด็กเล็กแดง เฒ่าชะแรแก่ชรา กินกันหมด แปลว่า ความชอบบ้างครั้งมาจากความเคยชินหรือคุ้นเคย ก็เท่านั้น ซึ่งก็หมายความว่า ความอร่อยบางทีก็สร้างขึ้นได้

 

จากความคิดว่า เราคนบ้านนอก แท้จริงก็เข้าใจเรื่องรสชาติได้ ไม่ต้องลอกเลียน เดินตาม หรือที่ผมเรียกว่า ไม่ต้องอยู่ภายใต้ อาณานิคมทางรสชาติของชนชั้นสูง หรือ ของฝรั่ง ก็ได้ ดังนั้น ผมจึงเรียก มโนภาพนี้ว่า อารยธรรมรากหญ้า

 

แค กะเด๊อะ แคมป์ ไม่ใช่ เราองตัวสินค้า หรือ ไวน์ DeSimone แต่คือเรื่องพื้นที่ เพราะเมื่อมีสินค้า คุณต้องมีพื้นที่ มีสถานะให้สินค้า ให้เขาเด่น ให้เขาคือ สัญลักษณ์ที่มีความหมายกับตัวเรา คุณค่า ศักดิ์ศรี เกียรติภูมิเรา เหมือน ภาพสะท้อนว่าเรา คือ เสรีชน คือคนบนแผ่นดินนี้มีอิสราพ มีชาติชน เสมอภาค

 

งานแค กะเด๊อะ แคมป์ ในวันที่ 28 ธ.ค. นี้ ถ้าคุณมา ไม่ใข่แค่ การมาดื่มได้แค่เมา เอามันส์ แต่มาร่วมสร้าง ตัวตน สินค้าท้องถิ่น สร้างอาณาจักรน้อยๆ บนแผ่นดินสุรานายทุน ที่ครอบงำ ปกครอง เอาเปรียบมายาวนาน...

 

ไม่แปลก ที่ DeSimone ถูกเรียกว่า ไวน์ขบถ!!!