โลกชองชายชรา

21 16 Jan 2025

เมื่อวันหนึ่งที่เราพินิจสังขารตัวเองอย่างถ่องแท้ถี่ถ้วน เราจะพบความจริงว่า ตัวเรานั้น ย่างเข้าสู่วัยที่เริ่มชรา ร่องรอยบนใบหน้า เสียงหายใจที่หอบถี่ ง่ายๆ และ ความหมดเรี่ยวแรง แบบชาร์ตไม่ขึ้น ในแต่ละวัน และจบลงที่อยากพัก นอน หรือทิ้งตัว

 

ผมเป็นคนที่ ทำไรไม่ทน ชอบสนใจ ไขว้เขวบ่อยๆ ทำอะไรประด๋าวประเดี๋ยว ก็เปลี่ยน เบื่อ หรือ ลืม เมื่อไปเจอ หรือ นึกสนุกกับอะไรใหม่ๆ เข้ามาในความคิด แล้วง่วนอยู่มโนภาพนั้น ทั้งวัน พอนึกขึ้นได้ ก็ไม่อยากทำแล้ว หรือท้อ ไม่สู้ ถ้าเกิดในยุคสมัยนี้ อาจเป็นไปได้ ว่า สมาธิสั้น ตอนเด็กๆ จึงมักจะโดนดุ บ่อยๆ เพราะมัวแต่เล่นเพลินในโลกจินตนาการ

 

ผมจึงมีปัญหา เรื่องทำอะไรไม่ค่อยสำเร็จเหมือนคนอื่น ความอดทนต่ำมาก ยกเว้น เรื่องที่ชอบจริงๆ ก็จะขลุกอยู่ได้ทั้งวัน ไม่หิวข้าวหิวน้ำเลยแหละ

 

3-4 วันมานี้ มีโครงการ อยากทำงานแคมป์ดนตรี อีกรอบก่อนผ่านพ้นปี หรือพ้นฤดูหนาว ก็เลยนึกสนุก อะไรก็ตามที่ผมนึกสนุก ผมก็ง่วนอยู่ได้คนเดียว ทั้งวัน 3-4 วันมานี้ ลงแรงถางป่า ป่าที่มีแต่หนาม เหมือนต้นฟางเสน ปกติงานแบบนี้ผมะไม่ค่อยทน ทำได้สัก 2-3 ชม. ก็เบื่อ หรือท้อ เอนตัวนอน หรือไปหาอย่างอื่นทำ สนุกๆ แต่ครั้งนี้ประหลาด ยิ่งถางยิ่งสนุก พอถางได้โล่ง เตียน ก็เห็นมุมต่างๆ แล้วก็คิดไปว่า ตรวนี้จะตั้งอะไร ตั้งเวที โต๊ะฟาง กางเต็นท์ ม้านั่ง ฯลฯ คิดก็ไปสนุกไป ก็บุกบั่นถางต่อ ต่อไป ถางอีก

 

เมื่อก่อนไฟหนุ่มมันล้นหลาม ใจร้อน อยากเห็นผลลัพธ์เร็ว การอดทน การทำอะไรเรื่อยๆ เป็นเรื่องน่าเบื่อ พอเบื่อๆ ก็ไม่อยากทำต่อ สุดท้ายก็ล้มเลิก ไปทำอย่างอื่น ผมจึงทำอะไรไม่ค่อยเสร็จ หรือสำเร็จ ต่างจาก ครั้งนี้ ซึ่งประหลาดใจ พอมานั่งครุ่นคิดมองตัวเองจึงรู้ว่า นี่เราแก่แล้วจริงๆ!!

 

อย่างแรกที่สังเกตได้คือ ทำเรื่อยๆ ใจเย็น ตรงไหนรกมาก ก็อ้อม หรือถอยไปลุยมุมอื่นก่อน ค่อยๆ ตัด ค่อยๆ เซาะ หรือ มองช่องทางการแผ้วถาง มองวิธีการ ว่าจะทำแบบไหน ใช้เครื่องมืออะไร มีด หรือ กรรไกร หรือ เครื่องตัดหญ้า ตัดยังไง ไล่จากตรงไหน กิ่ง หรือ โคนก่อน ทำเรื่อยๆ ค่อยๆทำไป เหนื่อยมากๆ ก็หยุด หันมาเก็บ กอง กวาด และเผา มีแรงก็ทำต่อ ไม่เร่งรีบ เสร็จวันนี้ พรุ่งนี้ทำอีก มะรืนทำต่อ ทำไปเรื่อยๆ จากมุมเล็กๆ ก็ค่อยๆกว้างขึ้นๆ  เฮ้ย!! นี่เรา อดทนเก่งนะ  เราทำได้ !!

 

แอบถามตัวเองว่า ทำไมเราเก่งจัง ( ว่ะ ?  ) สรุปคือ แก่นี่เอง ใช่ครับ จิตภายในเราสงบ กาย หรือ สังขาร เราเริ่มประสานกัน ว้าเราแก่แล้ว เราฮึกโหม ฟาด ฉับ ฉับ ฉับ ไม่ได้ เราต้องถนอมแรง ค่อยๆตัด ดึงออก ผ่อนพละกำลัง ให้ทำได้นานๆ เหมือนเกิดสมาธิอีกรูปแบบหนึ่ง เกิดความสงบ ความรื่นรมย์ ทำเรื่อยๆ คิดอะไรเพลินๆ จินตภาพถึงงาน ถ้าคนมาเยอะ ชื่อเสียงบ้านเรา งานของเราก็จะถูกรู้จัก เด็กๆมีอะไรทำ ชาวบ้านมีอะไรขาย เราจะตบแต่งไฟยังไง ให้สวย วิบวับ แสง สี ความประทับใจเต็มไปหน้า คิดไปก็มีแรงไป

 

แล้วก็แอบดีใจ ชื่นชมตัวเอง ทั้งวัน ฮ่าๆๆๆ

ทำให้นึกถึงภาพ คุณตาของผม ทำก็อกๆแก็กๆ ทั้งวัน ดูเชื่องช้า ในสายตาเด็กๆ แต่ ไม่กี่วันงานก็เห็นรูปร่าง ตรงโน้นสะอาด ตรงนี้เกลี้ยง บ่ายๆก็นอนเอกเขนก มีแรงก็ตื่นมาทำต่อ ทำทุกวัน ทำแบบเดิมๆ ไม่นาน ป่าทั้งป่า คู คันนา ทั้งทุ่งก็เป็นรูปเป็นร่าง

 

รางวัลของความชรา หรือ กาลเวลาหยิบยื่นให้ คือ ความสุขุมเยือกเย็น มีสมาธิ มีความตรึกตรอง ที่สำคัญ มีความอดทน เป็นเลิศ รู้จักคิด ไตร่ตรอง ในสิ่งที่ทำ มองเห็นลมหายใจ หรือ ภาวะสังขารของตน เมื่อวานตอนประชุมงาน พอเด็กๆ มาเห็นป่ารกๆ ดูไม่อยากทำ ไม่สนุก ผมเข้าใจทันที เป็นผมในวัยนั้น ก็คงไม่ชอบ เหมือนกัน ผมเลยบอกพวกเขาไปว่า เดี๋ยวถางเอง จู่ๆ เราก็เข้าใจขึ้นมาเอง ว่างานแบบไหนเหมาะกับคนแก่ แบบเรา ส่วนงานของเด็กๆ ให้เขาไปทำ บัตรเข้างาน ทำโปสเตอร์ ทำเพจ คิดเรื่องตบแต่งสีสัน แสงไฟ ในงาน

 

ส่วนผมนะหรอ ก็คงเหมาะกับงาน บุกเบิกแผ้วถาง ไปตามประสาคนแก่ นี่ถ้าได้วิทยุทรานซิสเตอร์ สักเครื่อง เปิดฟังดีเจ จัดรายการเพลง ภาพนี้ผมคงเหมือนตา จริงๆ