มิปรารถนาเป็นอื่น....

233 05 Nov 2024

 

 

คำนี้เป็นชื่อหนังสือรวมบทกวีของเพื่อนคนหนึ่ง เวลาเอ่ยออกมาในใจแล้วรู้สึกไพเราะ จับใจ และได้ใจความชัดเจน รวมถึง รู้สึกได้ถึงคใมอ่อนโยน ละเมียด แต่เข้มแข็งเด็ดเดี่ยว มิคลอนคลาย!!

 

ราวๆ สัก 10 ปีที่แล้ว 2558-2559 ผมสั่นคลอน ความยึดมั่นที่จะดำเนินชีวิตบนผืนดินตัวเอง เหตุการณ์ใหญ่คือ ไฟไหม้ ป่า ต้นไม้ใบหญ้าที่เพียรปลูก รู้สึกได้ถึงพลังงานชีวิตว่า ไปต่อไม่ไหวแล้ว และเหตุผลที่สองคือ หนทางของการเลี้ยงชีพแบบนี้ อาชีพเกษตร ผมทำไม่ได้ เพราะผมยึดแนวทางอินทรีย์ โดยที่ไม่มีเครื่องมือ ไม่มีทุน มีแค่มีด จอบ เสียม และเครื่องตัดหญ้า โหมมากๆ สังขารก็ผุพัง ทำหลายที่ ทั้งไร่ทวนลม อิ่มเอม และสวนซีโมน แทนที่จะได้ ก็กลับติดลบ ดูแลไม่ไหว เหนื่อยมากๆ ก็พาล กับตัวเองคือ ท้อ รวมถึง ชีวิตครอบครัว เริ่มห่างเหิน เหมือนสิ้นรัก ทำให้พลังชีวิต ติดพื้นดิน !!

 

ผมกลับมาคิดถึง แค่การอยู่รอดไปวันๆ แบบง่ายๆ หามาอะไรมาทำขาย พอมีค่ากะปิน้ำปลา หลังจากโหม กับแผนการใหญ่ๆ แล้วล้มเหลว หมดเงิน หมดตัว ไม่มีแม้ข้าวสารจะหุง หรือ ซื้อกะปิ น้ำปลา ชีวิตคนบนโลกใบนี้ ไม่ได้สวยงาม ด้วยมนาพพอเพียง กินที่ปลูกปลูกที่กิน แต่มันมีภาระชีวิตบนบ่าไหล่มากมาย มีค่าครองชีพ น้ำไฟ ค่ารถค่ากะปิน้ำปลา ค่าโทรศัพท์ ภาษีสังคม หรือแม้แต่ ค่าบำรุงความรัก ให้ชุ่มชื่น ยืนยาว ก็ต้องจ่าย !!

 

เริ่มชีวิตพ่อค้า เหมือนเปลี่ยนโลกใหม่ ความเครียด ความหมกมุ่น ปัญหา ที่ทับถม โทษตัวเอง มองโลกแย่ๆ กราดเกรี้ยว โมโหร้ายและดื่มหนัก หนักขึ้นๆ พอมาค้าขาย ได้เจอคนแปลกใหม่ ได้คุยเรื่องใหม่ๆ ได้ออกไปข้างนอก  ที่สำคัญ ได้เงิน ได้ 10 ได้ 100 แค่แป๊ปเดียว !

 

ขายของค่ำเดียวก็มีรายได้ พอซื้อกินเกือบทั้งอาทิตย์ ไม่ต้องนั่งนับเหรียญนับเศษเงิน ประคองชีวิตให้ผ่านพ้นไปวันๆ   นับหัวหอม นับกลีบกระเทียบ นับเม็ดพริก ว่าจะตำได้กี่ถ้วย ทำได้กี่เมนู อยู่ได้กี่มื้อ ชีวิตแบบนั้น นานๆ มันเหือดแห้ง กร้าน และเริ่มหยาบช้า สนใจแค่เมา และหลับ เพื่อจะตื่นเช้ามีแรงเข้าไร่ ผมไม่โทษ และไม่ปริปาก ห้ามหรืออ้อนวอน ที่เธอเดินจากผมไป เพราะหลายปีที่ชีวิตเป็นแบบนี้ ซึ่งไม่ว่าใครก็ยากจะทานทน อยู่ร่วมชีวิตได้ !!

 

หลายปีกับชีวิตค้าขาย ได้เดินทาง ได้พบเจอเพื่อนใหม่ ๆ หลายปี กับการเดินออกจากหลุมมืดดำ ของชีวิตที่ จมกับความเหนื่อย ความล้มเหลว ความไม่สามารถเก็บเกี่ยวผลผลิตมาแปลงเป็นเงินหรือรายได้ เพราะผมปลูกต้นไม้ ปลูกป่า คิดทำแต่ตามฝัน มองข้ามความจริง ว่า ชีวิตไม่ได้สวยงาม ถ้าคุณ ไม่มีรายได้จุนเจือให้พอสุขสบาย

 

แต่ ผมก็ยัง แอบไปทักทายผืนดิน เงียบๆ เอาต้นไม้ กล้าไม้ไปลง แอบไปกระซิบกับใบไม้ กับผืนดิน เบาๆว่า สักวัน ฉันจะกลับไป ไปปลูกกระต๊อบหลังน้อยๆ อยู่กับเธอ จะตื่นมาเขียนบทกวี รำพันรำพึง อ่านให้ฟังในยามเช้า เขียนนิยายยาวๆ ทิ้งไว้ให้โลกได้จดจำ เพราะมิปรารถนาเป็นอื่นใด นอกจากมีชีวิตเป็นความงามของมนุษย์ประดับผืนดิน...