การศึกษา

148 23 Aug 2024

 

เช้านี้ผมนั่งอ่านประวัติชีวิตคุณเสถียร เศรษฐสิทธิ์ ประธานบริษัทคาราบาว กรุ๊ป ซึ่งน่าสนใจมาก โดยเฉพาะคำว่า การศึกษา คือความหวังของคนจนที่อยากจะเปลี่ยนผ่านฐานะ (อันยากจน) ของตัวเอง พอดีบังเอิญช่วงนี้เป็นช่วงรับปริญญา บัณฑิตมหาลัยราชภัฏ มหาลัยของคนจน ลูกหลานชาวไร่ชาวนา

 

สังคมไทยมีความเชื่อ มีความคิดที่ถูกปลูกฝังมานาน คือ การเรียน เพื่อโอกาสได้ไต่เต้า ในอาชีพข้าราชการ ตามภาษิตที่ว่า สิบพ่อค้าไม่เท่าพระยาเลี้ยง เพราะอาชีพรับราชการคือ เกียรติ คืออำนาจ คือการเข้าถึง อภิสิทธิ์สารพัด ดีกว่าประชาชนทั่วไป โดยเรื่องสวัสดิการ บำเหน็จบำนาญ และการรักษาพยาบาล ที่ครอบคลุมไปถึงลูกหลาน รวมถึง ค่าเทอมลูกๆ ที่สมัยแต่ก่อน ต้องจ่ายเยอะมาก ทำให้คนนเข้าไม่ถึง โอกาสด้านการศึกษา ลูกหลานคนจนจึงมีอุปนิสัยมุ่งมั่นมากในการศึกษา

 

การศึกษา กลายเป็นสิ่งชี้วัด การพัฒนาประเทศ เป็นสิ่งชี้วัด หน้าตาศักดิ์ศรี ความศรีวิไล ความเจริญ ทัดเทียมนานาอารยะประเทศและการศึกษา คือ อุปสรรคสำคัญในการสร้างทรัพยากรมนุษย์ ให้มีประสิทธิภาพ ศักยภาพ เพราะยุคนั้น คนที่ไม่ได้รับการศึกษา อ่านไม่ออก เขียนไม่ได้ มีเยอะมาก เกิดอุปสรรคในการพัฒนาประเทศด้านต่างๆ   ทำให้รัฐบาล ต้องหันมาลงทุน ด้านศึกษาอย่างจริงจัง เมื่อ 30-40 ปีก่อน จึงเกิดคำว่า “โรงเรียนขยายโอกาส” หมายถึงเรียนฟรี ในสมัยนั้น

 

ผมเป็นนักเรียนรุ่นแรกที่ได้เข้าเรียนฟรี ตามนโยบายรัฐบาล ซึ่งมีถึงชั้น ม.3 ( ปัจจุบันถึง ม.6 ) ประชากรที่จบบัณฑิต (ปริญญา) เริ่มมีมากขึ้นในยุคของผม แต่ในตอนนั้น ก็ถือว่า เป็นเรื่องที่สูงส่งยิ่งใหญ่ ราวกับว่า นี่คือจุดสุดยอด เป็นเกียรติประวัติวงศ์ตระกูล และอาจจะได้เป็นเจ้าคนนายคน แตกต่างจากคนอื่นๆ ในหมู่บ้าน

 

 จนปัจจุบัน คนที่จบปริญญา มีกลาดเกลื่อน ทั่วประเทศ แม้กระทั่ง ปริญญาโท หรือเอก ก็เจอะเจอได้ปกติ แต่กลับพบว่า การประเทศนี้ยกระดับตัวเองให้เจริญ หรือ มีระบบ มีรูปแบบ การบริหาร การจัดการ ทั้งทรัพยากร ทั้งโอกาสต่างๆ ในสังคม เศรษฐกิจ ไปได้ไม่มาก เนื่องจากว่า ติดกรอบ กับโครงสร้างที่ล้าหลัง และ จมปลัก กับทัศนคติ "อาชีพราชการ” ที่ทำให้เด็ก คนหนุ่มสาวนักศึกษา ไม่ได้พยายามเรียนเพื่อที่จะสร้างงาน สร้างอาชีพ สร้างโลกทัศน์จากความรู้ อันมหาศาล แต่มุ่งมั่นแค่ สอบให้ได้ ให้ผ่าน และที่แย่กว่านั้น ในยุคปัจจุบันเด็กไทย คนหนุ่มสาวนักศึกษา เยอะมาก (ทั้งที่เป็นลูกหลานคนจน) ไม่ได้พยายาม แสวงหาความรู้ใส่ตัว เรียนสนุกๆ เที่ยวๆ ใช้ชีวิตหรูหรา ดื่มกิน ปรนเปรอชีวิตตัวเอง ในยุคที่มหาลัย มีความสบายทุกอย่างให้ อาคารติดแอร์ หอพักหรูหรา สะดวกสบาย จนคนรุ่นใหม่ ไม่น้อย กลายเป็นเด็กติดสบาย เสพซื้อของแพง ใช้ชีวิตฟุ่มเฟือย แต่เปราะบาง ไม่มีความรู้ ที่จำเป็น ไม่อดทนต่อสภาวะที่ลำบาก และไม่มีพลังสร้างอนาคต ( สร้างอาชีพ สร้างธุรกิจ)

 

ผมเคยพยายามเปิดโอกาส ให้เด็ก ๆ คนรุ่นใหม่หนุ่มสาว เข้ามาเรียนรู้การทำไวน์ แต่คำตอบคือ ไม่เอา ไม่ชอบ ไม่สนุก ซึ่งเลือกที่จะไปใช้ชีวิต แบบเดิมๆ เที่ยว ดื่มกิน ไม่ได้คิดว่า การฝึกงาน การฝึกฝน ทักษะ การทำงาน การกระตือรือร้นเรียนรู้ หาประสบการณ์ คือ วิชาชีพแบบหนึ่ง หลายคนคิดแค่ สอบ ก.พ. สอบครู สอบราชการให้ได้ ก็จบภารกิจ ข้อผูกพัน หรือพันธะที่มีกับครอบครัวแล้ว

 

เมื่อ 10-20 ปี ก่อน ที่บัณฑิต รุ่นขยายโอกาสได้จบปริญญา ภาพประเทศนี้ขยับเขยื้อน เติบโตทางเศรษฐกิจ สังคมสูงมาก เกิดสิ่งที่เรียกกันว่า ชนชั้นกลาง มหาศาล เกิดเมือง เกิดการขยายเมือง แทบทุกเมือง บ้านจัดสรร ทาวเฮ้าส์ เกิดองค์กรธุรกิจ ใหม่ๆ เกิดคนรวยรุ่นใหม่ เศรษฐีใหม่ เยอะมาก แต่มาถึงรุ่นลูกหลาน คือ 40 ปีให้หลัง กลับเงียบเหงา ลูกหลานชาวนา ไม่มีแรงบันดาลใจ เพราะถูกเลี้ยงมาสบาย พอๆกับลูกหลานชนชั้นกลาง และลูกหลานชนชั้นกลาง ก็ใช้ชีวิตหรูหรา มองหาเงินแบบได้มาง่ายๆ เกิดธุรกิจจำพวกอายุน้อย 100 ล้าน จากการนำสินค้าต้นทุนต่ำ มาปั่นราคา ปั่นวิว เอากระแส ไม่มีใครสนใจ ทำการผลิต ลงทุนสร้างทักษะแรงงาน สร้างสินค้าจริงจัง สร้างรากฐานเศรษกิจ จึงไม่แปลกที่ดาษดื่น คนรุ่นใหม่ที่คิดแต่ทำ OEM (จ้างผลิต) จึงเกิด 1 โรงงาน แต่ 100 แบรนด์ มีแต่สินค้าซ้ำๆ คุณภาพเดิมๆ ต่างแค่แพ็คเกจ

 

ทำไมผมอยากคุยกับ พรรคการเมือง หรือตัวแทนพรรค เพราะอำนาจการเมือง ถ้ามีวิสัยทัศน์พอ ก็มีโอกาสเปลี่ยนแปลง หรือวางรากฐานใหม่ให้ประเทศ สร้างคนใหม่ สร้างปรัชญาการศึกษา และสร้างทรัพยากรใหม่ ไม่อย่างนั้น ประเทศนี้พังพินาศ เพราะเลี้ยงกองทัพราชการ ที่กำลังดูดกินสารอาหารพัฒนาประเทศจนหมด จนผอมแห้ง เราต้องสร้างคนที่มีศักยภาพในการเสียภาษี ไม่ใช่สร้างคนที่จะมาดื่มกินภาษี ครับ