ความเชื่อ ว่า... (ต้องทำ ให้ได้)

83 21 Aug 2024

 

 

ย้อนไปสักอายุเริ่มวัยหนุ่ม จริงๆเล่าย้อนไปจริง ว่าผมเติบโตมาด้วยตีตราตัวเอง มองไม่เห็นความสามารถ วุ่นวนในหลุมกับดักคำพูด ครูบ้าง พ่อแม่บ้าง ที่มากที่สุดคือคำพูดตัวเอง เกี่ยวกับความโง่ ความด้อย ความอัปลักษณ์ ครูมักด่า ไล่ให้ผมไปกินหญ้า หรือเรียก “ไอ้ควาย”  หรือ เปรียบกับควาย จนมาเรียนมหาลัย รุ่นพี่ก็แนะนำให้ผมเรียนรัฐศาสตร์ หมายถึง เป็นวิชาที่จบง่าย อ่านแค่ชีท เย็บขายหน้ามหาลัยก็จบ ทั้งๆที่ใจลึกๆ ผมอยากเรียน เศรษฐศาสตร์การเมือง อยากเป็นนักนโยบายและวางแผน ความเก็บกดตอกย้ำ ถูกดึงขึ้นมาจากหนังสือ บางเล่ม โดยเฉพาะ งานที่ชื่อ “ขบถความคิด” ของกฤษณะ มูรติ แด่หนุ่มสาว และแด่นักศึกษาของ มหาตมะ คานธี ที่ปลุกไฟในตัวเราให้ลุกขึ้นแสวงหาความรู้ หาจุดหมายอันยิ่งใหญ่ในการมีชีวิต เพื่อผู้อื่น!!

 

เพื่อปลดมนุษยชาติที่ทุกข์ระทม ถูกกดขี่ ถูกคุมขังจากความไม่รู้ ไม่ได้รับการศึกษาหรือ ไม่ได้รับความเป็นธรรม จากระบบ ประเพณี และการปกครอง

 

ผมอ่านเป็นบ้าเป็นหลัง ขุดรื้อความเชื่อที่กดทับตัวเอง ขังตัวเอง ปิดกั้นตัวเอง และยอมรับความจริง บางอย่างว่า ความสามารถเรามีแค่ไหน แต่ความฝันเรามีเท่าคนอื่นๆ ฉะนั้น เมื่อเห็นความฝัน เห็นจุดหมาย เราก็แค่ทำ ในวิธีการที่เราถนัด เราอยากสอบให้ผ่าน เราหาวิธีอ่าน ให้ได้ผล สมาธิเราสั้น สนใจทุกอย่างตลอดเวลา ก็นอนก่อนตื่นมาอ่านตอนดึก ความจำสั้น ก็จดย่อมันทั้งเล่ม ย่อแล้วย่ออีก ย่อจนจำได้ทั้งเล่ม และย่อไปทีละเล่ม บังคับขับเคี่ยวตัวเอง บนโต๊ะหนังสือให้ได้ทุกวัน จาก 10 นาที ก็ทำให้ได้ 1 ชม. และ 10 ชม.ต่อวัน!!

 

บอกตัวเองทุกวัน ว่าเราต้องทำได้ เราต้องมีวิธีทำให้ได้ ผมทำแบบคนอื่นไม่ได้ผล แทบทุกย่าง เป็นคนประหลาดๆ พอไม่ได้ผล ก็จะเบื่อ จะหนี หลบ ไม่ทำ และไม่สนุก ไม่ชอบ ฉะนั้นจึงหาความสนุก ความอยากทำมากระตุ้น ผมจีงไม่ชอบทำอะไรกับใคร ชอบแยกๆ มาทำ ให้ทำอะไรก็ได้ แต่ต้องเป็นวิธีของผม

 

ในวัยหนุ่มนั้น ฝันอยากเป็นนักเขียน แต่รู้ว่าตัวเองความสามารถมีน้อย ก็เป็นคนตรวจพรูฟ (proof) หรือ พิสูจน์อักษร คืองาน ตรวจคำถูกคำผิด  เก่งกว่านั้น คือ ตรวจประโยค ทักษะนี้ จะยากหน่อย ใช้ประสบการณ์ เข้าใจงานผู้เขียนพอสมรวร ว่า ผู้เขียนพยายามจะสื่ออะไร บางครั้ง ประโยคไม่สมบูรณ์ (แบบไม่ตั้งใจ) ก็จะเติมหรือแก้ไขให้ หรือ แจ้งให้ผู้เขียนทราบ จุดสูงสุดของงานนี้ที่ผมทำจากวารสารมหาลัย เติบโตไปถึง งานพรูฟข่าวหนังสือพิมพ์รายวัน ซึ่งต้องเร่ง ต้องรอบรู้ ทำเวลาให้ทันเข้าโรงพิมพ์

ความฝันถึงอาชีพนักเขียน แม้ไม่ได้เป็น  อย่างน้อย ก็ได้เกี่ยวกับหนังสือ กับงานเขียน ก่อนนั้น ทำเพราะได้เงินเลี้ยงชีพ และเพราะชอบ บรรยากาศ การทำงาน นั่งอ่านต้นฉบับ จิบกาแฟ ถกเถียงกันเล่นๆ ตามหัวข้อหรือผลงาน แนวคิด ของนักเขียนที่ส่งผลงานมา โลกใหม่ของลูกชาวนารู้สึกภูมิใจตัวเองลึกๆ จากจุดที่ครูเรียกว่า ไอ้ควาย!! พอโตขึ้นก็เริ่มเข้าใจว่า ชีวิตจริงๆ เราต้องเข้าใจหรือยอมรับ เงื่อนไขหรืออุปสรรคบางอย่าง ที่ทำให้เราไม่สมหวัง ไม่สำเร็จ หรือไปถึงยาก แต่ถ้าเรามุ่งมั่นจะไป ไปในแบบที่เราพอทำได้ แม้ไม่ถึง แต่ก็ใกล้กว่าจุดเดิม หรือ อย่างน้อยก็ได้สัมผัสคำตอบ ได้พบความหมายของการมีชีวิต ว่าเราไม่ได้มีชีวิตแค่ฝัน แบบลมๆแล้งๆ

 

ไม่มีอะไร เช้านี้ แค่ตื่นมาแล้วอิ่มใจ จากเหตุ 2-3 เดือนที่ผ่านมา พบว่า ปีนี้ ทุกสิ่งทุกอย่างนิ่งสนิท เทียบจากยอดสั่งซื้อแสตมป์ เดือนมิถุนายน 2566 เดือนเดียว คือ 1 แสนบาท ปีนี้ 2567 ตั้งแต่มกราคม-มิถุนายน มีเพียง 2 หมื่นกว่าบาท ซื้อเพราะไปงาน Mid Year ที่เมืองทองธานี ปีที่แล้วพนักงาน ได้ทำงานเกือบทั้งปี ปีนี้ ณ เวลานี้คือพักยาว !!

 

ผมมีแผนทั้งปี 2567 ว่าจะทำ ทั้งอาคาร หมักบ่ม โรงนา และขยายกำลังผลิตไปให้ถึง 2 หมื่นลิตร ในปีนี้ พับเก็บหมด ชุดอาคารโรงนาซึ่งตั้งใจจะทำมี 3 หลังเชื่อมติดกันเพื่อเป็นสถานที่เก็บฟาง เครื่องมือเกษตร งานซ่อมบำรุงและสถานที่จัดงานอีเว้นต์ ภายในเล็กๆ จากนี้ถึงสิ้นปี น่าจะได้เอาแค่โครงหลังคา ตัวหลังที่สอง ก็พอ กลับมาเก็บเล็กผสมน้อย ซื้อเหล็ก ปูน ตะปู ใช้วัสดุของเก่า ของที่มี

 

เมื่อวานคุยกับท่านหัวหน้าสรรพสามิตจังหวัด ท่านถามผม ว่า เกิดอะไรขึ้น ? (เพราะยอดสั่งซื้อแสตมป์หายไปหมด ทุกเจ้าผู้ประกอบการ )    ผมตอบว่า ประเทศนี้ใกล้ล่มแล้ว อาการป่วยทางเศรษฐกิจหนักจริงๆ จากปีที่แล้ว วิ่งส่งไวน์แทบทุกวัน ตอนนี้เหลืออาทิตย์ละครั้ง ครั้งละกล่องสองกล่อง!!

 

และผมกลับมาครุ่นคิดถึง ชีวิตวัยฝัน นึกถึงวิธีการ ต่างๆ ที่เราจะเดินไปหน้าให้ได้ ในสถานการณ์ที่กำลังตกยาก ก็แค่ปรับสถานะ ปรับวิธีการ ทำเท่าที่ทำได้ ก็แค่อย่าทุกข์ รันทดท้อและอย่ายอมแพ้ ลุกขึ้นสู้กันต่อ ครับ