บ้านเล็กในป่าใหญ่

301 23 Jul 2024

ผมตัดสินใจ หยุดเดินบนเส้นทางการไขว่คว้าความฝันแบบพบคำตอบว่า ชีวิตนี้ ไม่ต้องการอะไรอีกแล้ว จากโลกกว้าง  ตอนนั้นอายุ 30 ปี พอดี จากความผิดหวังทางการเมือง ความผิดหวังในอาชีพนักพัฒนา (NGOs) ความผิดหวังจากเล่าเรียนปริญญาโท ความผิดหวังรวมๆ บนทิศทางชีวิต ทำให้อิ่มตัว ขาดแรงบันดาลใจ ขาดพลังชีวิต  จึงทบทวนครุ่นคิด ว่า แล้วชีวิตที่เหลือต้องการอะไร ?

 

อายุ 30 ถ้ายังไขว่คว้าอะไรมากมายไม่ได้ ก็ควรเลือกทำสักอย่าง แล้วทุ่มเท  ไม่เช่นนั้น ถ้าย่าง 40 แล้วเริ่มต้น สร้างฐานชีวิตไม่ได้ เราจะกลายเป็นคนล้มเหลว ยิ่งทำงานองค์กร ในระบบ อายุ 30 ปีแล้ว บ้านไม่มี รถไม่มี รายได้ไม่เพียงพอที่จะซื้อหรือผ่อน และมองไม่เห็นช่องทางรายได้เพิ่ม ผมไม่ควรมีชีวิตรงนั้น นาน!!

 

อีกทั้ง การเดินทาง ยาวนาน ทำให้เราโหยหารวงรัง ที่ ๆ ปลอดภัย อบอุ่น และ การมีครอบครัว มีชีวิตที่เรียบง่าย สงบ มีปริมณฑล เล็ก ๆ เป็นอาณาจักรของเราเอง อยู่กับหมู กา ไก่ ปลูกผัก หักฟืน ขุดก่น เพาะปลูก และเลี้ยงชีพสุจริต ตัดทิ้ง ความฝันถึงความร่ำรวย ตัดทิ้งความฝันถึงความก้าวหน้า ชื่อเสียง และตำแหน่งสำคัญ จากนี้ไป มีชีวิตแค่ กินอิ่ม นอนอุ่น หากินไปวันๆ สุขกับความสมถะ

 

มโนภาพสดสวยนตอนนั้นคือ บ้านเล็กในป่าใหญ่ ปี 2551 ผมตัดสินใจเลือกเปลี่ยนแปลงตอนอายุเดินทางมาครึ่งชีวิต เพราะ ต้นไม้ใหญ่ และป่าไม้ ใช้เวลา 20-30 ปี ผมมีโอกาสเห็น ตอนอายุ 60 ปี เป็นเวลาเดียวที่ข้าราชการเกษียณ กินบำเหน็จบำนาญ และผมในบั้นปลายเกษตรกรจะกินบำนาญจากต้นไม้ จากดอกผลเช่นกัน

ผมปลูกจากไร่ทวนลม เริ่มจากไม้ในฝัน ยางนา มะค่าโมง สัก และไม้ผลสารพัดชนิด ที่ผมเก็บสะสม จากการได้เดินทางไปทั่วสารทิศ เหนือ ใต้ ออก ตก ชอบสวนสมรมแบบใต้ ชอบเกษตร 4 ธาตุของป๊ะหลน ชอบไร่นาป่าสวน แบบอุบลราชธานี ปี 2554 เริ่มปลูกบุกเบิกไร่อิ่มเอม ภาพฝันป่าใหญ่ค่อยๆ ชัดขึ้นๆ ชีวิตเกษตรกรสำมะปิ หมายถึง ไม่เป็นชิ้นเป็นอันเหมือนชาวบ้าน คนอื่น ๆ มีแต่ปลูกต้นไม้ที่ผมทุ่มเทมาก

 

ปี 2558 คือปีแห่งความสูญเสีย ไฟไหม้ ไร่ทวนลม ไร่อิ่มเอม ทั้ง 2 แปลง และไหม้ซ้ำถึง 2 ครั้ง ชีวิตเหมือนกลับมานับ 1 ใหม่ ผม ณ เวลานั้น แทบหมดสิ้นพลังชีวิต จะหวนกลับกรุงเทพฯ ไปทำงาน ก็จะกลายเป็นคนพ่ายแพ้ หมดศรัทธาในตัวเอง เจ็บปวดสิ้นหวังอยู่เกือบปี ก็ลุกขึ้นใหม่ จากชีวิตที่อดๆ อยากๆ จึงหันมามองเรื่องค้าขาย หันมาทำในสิ่งที่ใครๆ คาดหวังกัน คือ “ความมั่นคงในครอบครัว” ปี 2559 คือปีของการเริ่มลงมือ ทำผลิตภัณฑ์ขาย ไปพร้อมๆ กับการเริ่มปลูกต้นไม้อีกครั้ง

 

เมื่อวานเห็น เพื่อนๆ น้องๆ มีกิจกรรมปลูกป่า เลยทำให้ผมนึกถึงภาพตัวเองในอดีต จริงๆ  แล้วครั้งหนึ่งผมเคยพยายามให้ หน่วยงานรัฐ ลงมาช่วยคุ้มครอง การบุกรุก ของเพื่อนบ้าน เพราะรูปเกษตรกรสวนป่า หรือเกษตรธรรมชาติ กลายเป็นเหมือนที่สาธารณะ ที่ชาวบ้าน เข้าไปบุกรุกทำลาย ขุด ตัด ล่า และเผา ทำให้ความตั้งใจของคนที่ทำเกษตรรูปแบบนี้ หมดกำลังใจ

วันนี้ ไร่อิ่มเอม ไร่ทวนลมของผม กลับมาเป็นป่าอีกครั้ง แม้ว่าจะช้ากว่าที่คาดหวัง  ต้นไม้ยังไม่โต แต่ก็ดูร่มรื่น เงียบสงบ ความฝันในบั้นปลายถึงบ้านเล็กในป่าใหญ่ อยู่กับธรรมชาติ อยู่กับความเงียบสงบ ตามวิถีของคนรักธรรมชาติ ใกล้เป็นจริงมากขึ้น ผมฝันถึงกระท่อมเล็กๆ ระเบียงไม้ เตาฟืน และกาต้มชา กาแฟ ภาพผมนั่งพิงเก้าอี้โยกเอกเขนก อ่านปรัชญาสักเล่ม ก่อนหลับตาชั่วนิจนิรันดร์ ...