หัวใจที่หมุ่นหม่น

319 23 Jul 2024

 

เมื่อคืน ผมมีภาวะอาการนอนไม่หลับ ซึ่งประหลาดมาก ผมไม่เป็นอาการนี้มา หลายปีแล้ว ตั้งแต่ หย่า จากภรรยาและต่อด้วยแม่ป่วยหนัก สภาวะตอนนั้น เพื่อให้ประคองสภาพจิตตัวเองให้นิ่ง ให้ยืนให้ได้ ผมฝึกจิตตัวเองให้ปล่อยวาง วางให้หมด เจอะเจออะไร รู้สึกยังไง ก็ขจัดทิ้ง หรือ ชำระออกให้หมด เพื่อให้เช้าวันรุ่งขึ้น เราสามารถสัมผัส ความรู้สึกใหม่ๆ ได้

 

เพราะการเก็บ การไม่ปล่อย ไม่ละวาง มันนำเราไปจ่อมจมกับทุกข์ กับภาพ กับคำพูด กับเหตุการณ์ หรือ เรื่องราว อยู่แบบนั้น เดี๋ยวก็กลับมา เดี๋ยวก็ทุบตี กรีดลึก ซ้ำๆซากๆ ในจิตใจตัวเอง มันทำให้การมีชีวิตของเรา แทบไม่รับรสชาติอะไรในแต่ละวัน ซึ่งเสียเวลา เสียโอกาส เสียทุกสิ่งทุกอย่าง

 

สำหรับผมแล้ว สิ่งล้ำค่าที่สุดในชีวิต ไม่ใช่ ทรัพย์สินเงินทอง ของมีค่า ชื่อเสียง ตำแหน่ง และรูปกาย แต่มันความคิด คือปัญญา คือสภาวะทางจิตใจ ที่กระจ่างแจ้งกระจ่างใจ ในการละวาง การให้อภัย และการมีเมตตาธรรม ยิ่งปล่อยวางได้ ก็ยิ่งเบา ยิ่งอภัยได้ ก็ยิ่งยกสภาวะในใจเราให้สูงขึ้น และยิ่งมีเมตตาต่อเขาก็ยิ่งทำให้เราพบความรัก ความอาทร ต่อคนอื่น

 

โรคนอนไม่หลับผมจำไม่ได้แน่ชัดนักว่า เกิดครั้งแรกวันไหนเพราะอะไร แต่จำห้วงยามชีวิตวัยนั้นได้ การถูกรุมซ้อม โดนลอบทำร้าย การเอาคืน การทำร้ายคนอื่น ผมเคยเดินขึ้นเวทีเธคดิสโก้ แบบไปคนเดียว แหวกผู้คนเข้าไปตีตำรวจ หรือ ตบเด็กวัยรุ่นฟุบกลางถนน เคยโดนทหารพรานซ้อม  ฯลฯ ทั้งหมดสะสมเป็นความเดือดดาล คุ้มคลั่ง ก้าวร้าว ตื่นตัว ระแวดระวัง ระแวงหลังตลอดเวลา สะสมเป็นความเครียด ความแค้น ความอยากเอาคืน !!

 

จิตใจที่หมกมุ่นจนหมกไหม้ ทำให้ผมกลายเป็นคนครุ่นคิด ถึงเหตุการณ์วนๆซ้ำๆ จนนอนไม่หลับ หนักขนาดต้องออกไปเดินวนทั่วตลาดสด (ประโคนชัย) ในยามค่ำคืนดึกดื่น เพื่อให้เพลีย และหลับได้

 

มาเรียนมหาลัย ก็ผันตัวเองไปกิจกรรม ถกเถียง ครุ่นคิด เรื่องการเมือง หารเคลื่อนไหว รณรงค์ เสพข่าว วิเคราะห์เหตุการณ์ แล้วติดค้างในหัว ประเดประดัง วุ่นวายเต็มไปหมด ผมวางอะไรไม่ได้ เรื่องเพื่อน เรื่องอนาคต คนรัก อกหัก ผิดหวัง ทับถมลงในจิตใจ ทุกวัน ทุกวัน ผมเป็นพวกยอมหัก ไม่ยอมงอ เวลาถกเถียงกัน เสวนากันจึงแทบจะเอาเป็นเอาตาย ชีวิตหลายปีในเมืองหลวง ก็เหมือนเดิมนอนไม่หลับ

 

กลับมาบ้านทำเกษตร แรกๆ ก็ดี โรคนอนไม่หลับหายไป ชีวิตผมมีความสุขมาก มีความสงบ มีความสุข ซึ่งได้สัมผัสสิ่งนี้ อย่างแท้จริง คือ ที่นี่ ที่บ้านในวัยเลยกลางชีวิตมาแล้ว และงดเสพข่าว งดเสวนาถกเถียง ปะทะ ความคิดกับใคร เพื่อไม่ให้ไฟ ในใจมันคุขึ้นมา

 

เมื่อชีวิตเข้ามาสู่การมีครอบครัว จริงๆ แล้วสำหรับผมการมีครอบครัว มีคนรัก หรือมีคู่ชีวิตดีนะ มันวิเศษมากๆ มันทำให้สภาพจิตเรา อบอุ่น ไม่เคว้งคว้าง มีจุดหมาย แต่ชีวิตเกษตร ปัญหาของมันก็คือ มันสร้างรายได้มากๆ ไม่ได้ กลับกัน เราเองที่ต้องเอาเงินส่วนอื่นๆ มาอุดงานเกษตร ยิ่งเราเองก็ไม่เก่ง ไม่แกร่ง แค่พอถูๆไถๆ ทำได้บ้างแต่ขาดทุน นะบ่อย ทำให้รู้สึกผิดในตัวเองสะสม ปีแล้วปีเล่า ยิ่งเราก็ลูกผู้ชายคนหนึ่ง หยิ่งทะนงในศักดิ์ศรี ต่อให้ไม่เก่งยังไง ก็อยากให้คนรักยอมรับ ชื่นชม ทั้งต่อหน้าและลับหลัง   พอทำไม่ได้ ไม่เก่ง ก็สะสมทุกวันสุดท้าย ก็กลับมาภาวะเดิมนอนไม่หลับ เคร่งเครียด หงุดหงิดกะตัวเอง และ จบลงที่ดื่ม และเมา

 

การหย่า ทำให้ผม หมดสิ้นความกังวล ความกดดันตัวเอง ความห่วงเธอ สารพัดที่ผมเอาแต่ครุ่นคิดว่า ถ้าผมไม่อยู่ใครจะดูแลเธอ !! การฝึกจิตให้ปล่อยวาง ให้ยอมรับความจริง ให้คิดถึง มรณะสติ หรือ ความตาย อยู่เรื่อยๆ ว่า การอยากได้ อยากมีมากๆ สุดท้ายก็เอาไปไม่ได้สักอย่าง และที่สำคัญ อายุมาถึงวัยนี้แล้ว ไปเมื่อไหร่ก็ได้ !!!

 

จิตผมสงบลง ผมหลับสนิท มาตลอด ผมสงบมาก และแถมมีงานเขียนทุกเช้า เพื่อฝึกสติ ทำให้สงบ ทำให้ได้เพ่งความคิด รวมจิต  ทำให้นิ่งเงียบ ปลอดโปร่ง จนเมื่อคืน จิตผมว้าวุ่นมาก ควบคุมไม่ได้ มันรุ่มร้อน เหมือนอยากคุ้มคลั่ง อกแทบระเบิด หลับตาไม่ได้เดินรุ่งเช้า  ผมเกิดบ้าอะไร ...!! 

 

ผมนอนครุ่นนึกอยู่ทั้งคืน ถามตัวเอง ซ้ำๆ