ชาตินิยม

189 23 Jul 2024

 

 

จริงๆ แล้วผมไม่ค่อยชอบคำนี้นัก รู้สึกอีหลักอีเหลือทุกครั้งเวลาเอ่ยถึง คำนี้ไปในแง่ดี หรือ ประโยชน์ของมันแต่มันหลีกเลี่ยงไม่ได้ ถ้าเราคิดฝันถึงการสร้างเศรษฐกิจประเทศ ประเทศที่เคยมั่งคั่งระดับหนึ่งจากการขาย ทรัพยากรธรรมชาติ ในประเทศ แร่ ดีบุก ไม้ซุง น้ำมัน ทองคำ ก๊าซ อาหารทะเล และผลผลิตการเกษตร ที่วันนี้ หมดสิ้น ในทะเลก็ไม่มีปลาแล้ว แม้แต่ปลาทู ยังนำเข้า

 

เรามั่งคั่งจากการขายแรงงาน ขายตัว และขายสิทธิพิเศษ หรือที่เรียกว่า เขตเศรษฐกิจพิเศษ เรามั่งคั่งจากการขายของปั่นราคา จนเกิดฟองสบู่ และเฟื่องฟูจากการใช้งบประมาณแบบ ถลุง สุรุ่ยสุร่าย ฟุ่มเฟือยไปกับการลงทุนเรื่องพิธีการต้อนรับ และ การแสดงความภักดี ใช้เงินจากภาษี ผลาญไปโดยไม่ก่อการผลิต ไม่มีสินค้า ไม่มีการส่งออก สินค้าแปรรูป ผลิตภัณฑ์ ไม่มีการจ้างงาน ไม่มีการซื้อวัตถุดิบในไทย ไม่มีความนิยมสินค้าไทย ไม่กิน ไม่ใช้ ไม่ซื้อ ไม่สน

 

ผมทำงานทำสินค้าระดับหน่วยย่อยสุดคือ ชุมชน หรือ หมู่บ้าน หลังจากพยายาม ผลักดัน ดิ้นรน จนพาสินค้าไปถึงจุดสูงสุดของการเป็นสินค้าท้องถิ่น งานทำมือ หรือ ที่เรียกว่า OTOP คือเมืองทองธานี ทั้งหมดพบว่า คนส่วนใหญ่ ไม่ได้สนใจมาเดิน  นักธุรกิจยิ่งไม่เห็น คนกลุ่มวัยทำงาน คนที่มีกำลังซื้อ เอเย่นซี่ ไม่มี 80% คือ ผู้สูงอายุ ที่ยังชื่นชอบ รูปลักษณ์สินค้าท้องถิ่น

 

รากฐานประเทศนี้เป็นประเทศที่พัฒนาการมาจากสังคมแบบศักดินา ชอบอิงแอบเลียนแบบคนที่สูงกว่า หรือชอบอิงแอบชาติที่เจริญกว่า และเหยียดหรือดูแคลน คนชาติเดียวกัน การขายสินค้า และพาสินค้าออกไป พบปะ แลกเปลี่ยน โดยเฉพาะสินค้าที่สะท้อน ความคิด พฤติกรรมเชิงชนชั้น หรือสะท้อน รูปแบบ ฐานะของรสนิยม เราจะเห็นภาพแบบนี้ขัดมาก สินค้าท้องถิ่นประเภทเดียวที่ถูกยอมรับจากชนชั้นสูง คือ ผ้าไหม ผ้าทอ และ เครื่องเงิน เครื่องประดับ นอกนั้น ไม่อยู่ในสายตา นี่คือสาเหตุหนึ่ง ที่ผมไม่ส่งสินค้าเข้าประกวดดาว เพื่อต่อสิทธิ์ หรือโอกาสไปเมืองทองธานี เพราะกลุ่มที่บริโภค ดื่ม หรือ กิน ใช้ สินค้าเราคือ คนชั้นกลางค่อนล่างและคนระดับล่าง

 

เศรษฐกิจเรา มีแต่ทรงกับทรุด มาตลอด 20-30 ปี ที่ผ่านมา มาตรการกระตุ้นใดๆ ก็ไม่สามารถทำได้  สาเหตุเพราะว่า ฐานการผลิต การบริโภคจริงๆในประเทศต่ำมาก เราขายวัตถุดิบ ชั้นต้น แล้วของสำเร็จ แสนแพง สินค้าติดแบรนด์ เข้ามา เราไม่คิดจะใช้ จะสนับสนุน จะนิยม สินค้าของตัวเอง หรือ ช่วยผลักดัน ช่วยหา หลายคนมักถามว่า ส่งออกหรือยัง ส่งออกไหนบ้าง บางทีผมก็อยาก ตะคอกใส่หน้า ดังๆ ว่า “ตัวมึงนะ ซื้อใช้ ซื้อกินหรือยัง ?” เสล่ออยากให้ แต่ต่างชาติใช้ ต่างชาตินิยม ตัวคุณ นะ ใช้หรือดื่มหรือยัง ? ต่างชาติเขาจะสนใจเพราะเรานั้น ยอมรับชื่นชม ไปดู กระบวนการสร้างชาติ ผ่านมิติ เศรษฐกิจของ ญี่ปุ่น เกาหลีใต้ หรือ แม้แต่เวียดนาม ล้วนมาจาก ความชมชอบ สนใจ และ ยึดมั่นประโยชน์ โอกาส ของคนในชาติ ไม่นับรวม ข้อกฎหมาย นโยบายของรัฐ

 

อันนี้อะไร ระเบียบกรมสรรพสามิต มีออกมาใหม่ๆ ตลอด กดได้กด คุมได้คุม ไม่ให้แบบนั้น ไม่อนุญาติแบบนี้ ห้ามมีสี ห้ามใสกลิ่น ไม่เปิดช่องทางให้รายย่อย ให้ความคิด การค้นคว้าใหม่ๆ ของชาวบ้าน ได้พัฒนาสร้างสรรค์ อะไรเลย กำหนดรูปรูปแบบ ภาษี บัญชี กรอบ ระเบียบ ทำให้ยุ่งยากยุ่งเหยิง จนไม่ต้องทำไรแล้ว ไม่ต้องไปค้าขายที่ไหนกะใคร วนเวียนทำบัญชีรายวัน รายเดือน รับจ่าย หมัก บ่ม บรรจุ เหลือฯลฯ  ทำแล้ว ก็ไม่มีที่ขาย ไม่ให้ขาย ไล่จับคนไทยได้ แต่ไวน์ต่างชาติ เหล้านอก ขายเกลื่อนตามห้าง ตามเซเว่น ยกเว้นคนไทยทำไม่ได้ !

 

ประเทศนี้มันจะหาทางรอดได้จากไหน จากใคร คนไทยด้วยกัน ที่พอมีกิน ก็ดูแคลน ไม่ยอมรับ ไม่ส่งเสริม สนับสนุน รัฐเองก็ ปิดกั้น อุดไว้ทุกช่อง แม้แต่คนรุ่นใหม่ ที่ตะโกนก้าวหน้าก้าวไกล ถามจริงๆ อุดหนุนอะไรบ้าง ขบวนการเบียร์คราฟ ก็เกาะกลุ่มแค่พวกเดียวกัน อย่างมากก็หยิบเหล้าชุมชนแบรนด์ ใหญ่ อย่างสังเวียน นอกนั้นก็หล่นลงพื้นทั้งหมด

 

เราอยู่กันแบบนี้ มานาน และจะอยู่แบบนี้ไปอีกนาน การมาทำสินค้า จำพวกไวน์ ทำให้ผมมองเห็นความจริงของคนไทยชัดขึ้นมาก ก่อนหน้านี้มองไม่ออก หาไม่เจอ คิดแต่ว่า เราเจริญแล้ว เราเป็นสังคมที่ก้าวหน้า จากการมีระบบการศึกษา ถ้วนทั่ว แต่ความขัดแย้งทางการเมืองกับ การมาทำสินค้าประเภทไวน์ผลไม้ไทย จึงทำให้เห็นชัดแจ๋ว เลย ว่าเราพัฒนาแค่เปลือกนอก เราใช้ชีวิตฟุ่มเฟือยและหลอกตัวเอง ...