เกียรติ

348 26 Jun 2024

หลายคนไม่เข้าใจว่าทำไม ผมจึงอยู่สภาพแบบนี้ ทั้งๆที่ ผมน่าเติบโต ก้าวหน้า ในที่ใดสักแห่ง มีฐานะ มีบริวาร และมีชื่อเสียงในระดับที่ไม่แย่นัก นั่นเพราะว่า ผมเป็นคนหัวรั้นมาก เชื่อและยึดมั่นในสิ่งที่คิดว่าถูกต้อง ต่อผม และต่อคนอื่น ผมที่ไม่มีอะไร หมายถึง ทรัพย์สินเงินทอง ฐานะ ตำแหน่ง แต่ผมกลับมีสิ่งหนึ่งที่ไม่สูญเสีย พร่าเลือน หรือ ลดน้อยถอยลงเลย นั่นคือ ความศรัทธาในตัวเอง

 

หลายครั้งที่เรายอมกล้ำกลืน แตกหัก หรือขาดสะบั้น เพราะไม่อาจยอมรับ เงื่อนไข หรือ การกระทำนั้นได้ จากเพื่อน จากคสใกล้ชิด หรือ จากหน่วยงาน ผู้บริหาร

 

เมื่อวาน แขกสำคัญที่มาหาผมที่โรงบ่ม ถึงกับเอ่ยออกมาตรงๆ ว่า “พี่ไนล์เข้าถึงยากมาก..”  ใช่ครับ ผมตอบ ผมไม่ค่อยออกไปสุงสิงกับใคร หรือ ให้ใครมาคลุกคลีใกล้ชิด ติดตัว สนิทสนม ถ้าคนๆ นั้นไม่มีคุณสมบัติเด่นชัด ว่าเป็นคนมีเกียรติ คบหาได้ เพราะความสนิทสนมของผม มันลงลึกไปถึงความภาคภูมิใจในมิตรภาพ ในความสัมพันธ์ เพื่อนผมที่นี่ เกือบทั้งหมด จึงเป็นแค่ชาวบ้าน จนๆ แต่มากมายน้ำใจและความซื่อสัตย์

 

เกียรติ เป็นภาพอุปทานในความนึกคิดของคน ที่เชื่อมั่นในมัน และยึดถือว่า คุณค่าและศักดิ์ศรีของคนคือสิ่งนี้ ทุกอาชีพมีเกียรติในตัวเอง ผมจึงไม่ชอบอาชีพใดก็ตามที่กดทับ อยู่เหนือ คนอื่น เพราะความรู้ ไม่ใช่อำนาจ สำหรับผม ความรู้คือ ความเมตตา ความเห็นใจ และความเหน็ดเหนื่อยแบกเบา ปลดปล่อย ผู้อื่นที่ทนทุกข์

 

ผมเริ่มตระหนักและชัดเจนในความคิดนี้ ตั้งแต่ครั้งไป ทำงานที่อุทยานฯสาละวิน หลังจากเรียนจบใหม่ๆ ที่ ที่กำลังโด่งดัง เรื่องขบวนการไม้สวมโสร่ง (หมายถึง ตัดไม้ในไทยแล้วไปตีตรา เป็นไม้พม่าเพื่อนำเข้ามาอย่างถูกกฎหมาย) ขบวนการนี้มีข้าราชการข้องเกี่ยวเยอะมาก เพื่อสะสางคดีนี้ นายปลอดประสพ สุรัสวดี ซึ่งเชื่อว่าเป็นข้าราชการน้ำดี จึงถูกย้ายข้ามฝั่งจาก อธิบดีกรมประมง มาเป็นอธิบดีกรมป่าไม้ วันหนึ่งเดินทางที่อุทยานฯ สาละวิน จุดเกิดเหตุ ที่ผมทำงาน วันนั้น หัวหน้าอุทยานฯ สั่งตัดต้นสัก ขนาดใหญ่ หน้าสำนักงานไป 2 ต้น (ซึ่งมีแค่นั้น)  เพื่อทำลานเฮลิคอปเตอร์ ทั้งๆ ที่มีทุ่งนา ห่างออกไปไม่ถึง 300 เมตร ผมโกรธมาก รู้สึกแย่ กับการเป็นเจ้าหน้าที่อนุรักษ์ ที่ไม่ได้หวงแหนทรัพยากร หรือ หน้าที่อย่างจริงจัง ผมตัดสินใจพาเจ้าหน้าที่ ไปขุดต้นไม้ มาปลูกคืนกลางลานฮอร์ นั่นคือ จุดแตกหัก ผมกับงานสายนี้ และเป็นจุดเริ่มต้นค้นหาตัวเอง ว่าต้องการอะไรกับชีวิต

 

สมัยที่นั่งทำงานเป็น บก. (บรรณาธิการ เว็บไทยเอ็นจีโอ)  มีคนพยายามทาบทามให้ผมขอเงินทุน จากหน่วยงานของเขา  บางรัฐบาล ที่อยากเข้าถึงหรือลดข้อขัดแย้งกับ NGOs ก็จะเงินทุนก้อนใหญ่มาให้ทำงาน เจ้าหน้าที่บางคนที่มีอำนาจอนุมัติ หรือ มีส่วนนำเสนอ ในการตัดสินใจ เข้ามาเจรจาว่า “ขอ 20% “ จากเงินโครงการ “ผมปฏิเสธทันที เพราะเมื่อไหร่ที่คุณ เริ่มรับเงินทอง โอกาสจากเรื่องเหล่านี้ คุณจะหมดความเชื่อความศรัทธาในตัวเอง และผมภูมิใจ ที่วันนี้ เว็บไทยเอ็นจีโอ (www.thaingo.org ) กลายเป็นเว็บที่มีอายุยืนยาวที่สุด คือ 23 ปี และมีรายได้ เลี้ยงตัวเอง เป็นเว็บ JOB งาน NGOs อยู่ในอับดับ 3 ของโลก

 

เคยมีรุ่นพี่ คนหนึ่ง ชวนให้ผมเข้ามาทำงานด้วย (ในยุคก่อตั้ง นสพ.คมชัดลึก) โดยเสนอค่าตอบแทนว่าให้คุณ 2 จากเงินเดือนที่ผมได้ ซึ่งสูงมาก แต่ผมปฏิเสธ เพราะ ณ เวลานั้น ผมทอดไทยเอ็นจีโอไม่ได้ ถ้าผมรับ ผมจะมองหน้าตัวเองอย่างไร ผมเคยสัญญา กับ หัวหน้าผมว่า ผมจะอยู่สู้สร้างที่นี่ ที่เดียวที่สุดท้าย ดังนั้น เมื่อออกจากที่นี่ ผมจึงกลับบ้าน ทำเกษตร

 

การแต่งงานของผม ไม่ได้ถูกยินดีนักจากครอบครัวฝ่ายคนรัก  ผมพยายามที่จะสร้าง และสู้สุดฤทธิ์ ที่จะทำเกษตรให้พอลืมตาอ้าปากได้ แต่ไม่สำเร็จ การขยับมาแปรรูป ทำแบรนด์ จากบ้านนอกบ้านป่า  และบุกตะลุยขยายตลาด แบบระห่ำ คือไปทั่วสารทิศ จนมาถึง ก่อกำเนิดโรงบ่มไวน์ เหตุแรกที่ผมคิดทำ ทั้งๆที่ไม่เคยทำ คือ เพื่อพิสูจน์ ให้ทักคนเห็น ว่า ผมมีศักดิ์ศรี มีเกียรติ

...

การพิสูจน์ นี้ไม่มีประโยชน์ อันใดแล้ว แต่อย่างน้อย ที่สุด ผมก็ยังได้ทุ่มเททำ เพื่อรักษามันไว้....   “เกียรติยศ”