วันวานอันอับอาย

1416 07 Aug 2023

ผมจำได้ว่า ผมทิ้งอาชีพอันเป็นที่รักมาก 2 อย่างไว้ข้างหลัง คือ อาชีพนักพัฒนาหรือ NGOs ( Non Government Organizations ) และอาชีพนักทำสื่อ ( ทางเลือก ) หลายคนคงสงสัยว่าทำไมผมชอบเขียน เขียนได้ทุกวัน เขียนได้ทั้งวี่ทั้งวัน ( มึงไม่ทำมาหาแดกรึไง ) เพื่อนผมยังชอบแซวเลยว่า เกษตรกรบนเฟส เพราะผมจะมีอะไรโพสต์ได้ตลอดเวลา นั่นเพราะอาชีพเดิมของผมคือ การเขียน การรายงาน การคุยกับคนไปทั่วทีปทั่วแดน และเดินทางไปทุกที่ทุกแห่ง ผมรักอาชีพนี้มาก และเป็น 1 ใน 3 อาชีพหลัก หรือ อาชีพที่นักกิจกรรมในรั้วมหาลัย เลือก มากที่สุด อันดับแรกคือ NGOs หรือนักพัฒนา อันดับที่สอง คือ สื่อมวลชนหรือนักข่าว และอันดับที่สาม คือ อาจารย์ นอกนั้นไปอาชีพอิสระ ค้าขายทำธุรกิจ และมีบ้างไปทำงานการเมือง

นักพัฒนา คือ คนที่ทำงานกับสังคม ช่วยเหลือ สงเคราะห์ สังคม คนจน คนยากไร้ คนด้อยโอกาส หรือ ชายขอบ กลุ่มชาติพันธุ์  รับรู้ปัญหาสังคม และพยายามช่วยเหลือ แก้ไข สร้างสิทธิ  โดยเน้นที่การเสริมสร้างความเข้มแข็ง สร้างความตื่นตัว เรียกร้อง ต่อสู้ ของชาวบ้าน ตั้งแต่ระดับตัวคน ชุมชน ไปจนถึง รัฐบาล กฎหมาย และนโยบาย

พูดง่ายๆ ทำหน้าที่เสมือนเป็น “ข้าราชการ” หรือ เจ้าหน้าที่รัฐ บ้างทำงานกับรัฐ หรือ ทำงานคู่ขนาน เพื่อให้เห็นแนวคิด ทางเลือก ต่างๆ เพื่อให้สังคม เปิดกว้าง กับทางเลือกในการแก้ไข พัฒนาสังคม การเมือง เศรษฐกิจ และวัฒนธรรม เป็นอาชีพที่ อยู่รอดได้ด้วยการทำงานแบบต้องเห็นผลงาน เพื่อความยอมรับของสังคม และแหล่งทุนผู้สนับสนัน อยู่รอดได้ด้วยการขอบริจาค ขอเงินสนับสนุนเป็นโครงการต่างๆ ซึ่งประเทศที่เจริญ แบบตะวันตก เขาจะมีเงินกองทุน หรือ เงินบริจาค เงินที่ถูกหักออกมาจากกำไรเพื่อคืนให้สังคม เพื่อนำไปฟื้นฟู เยียวยา ถึงคนที่ด้อยโอกาส ไม่ได้รับความเท่าเทียม หรือ เพื่อลดความเหลื่อมล้ำของสังคม มันเป็นวิธีคิดของชาวคริสเตียน รวมถึงวิธีคิดของคนยุคสมัยใหม่ ที่มีพัฒนาการเรื่องสวัสดิการสังคม ศักดิ์ศรีความเป็นมนุษย์ และประชาธิปไตย เพราะการเคลื่อนไหว เรียกร้อง ร่วมกำหนดหรือสร้าง หรือ กดดันให้เกิดนโยบาย กฎหมาย เป็นวิธีการทางการเมืองของประเทศ หรือ สังคมที่เป็นประชาธิปไตย เท่านั้น ไม่มีในประเทศเผด็จการ หรือ คอมมิวนิสต์ อย่างจีน หรือ ลาว

พูดให้ง่ายคือ NGOs คือ สมบัติหรือ ผลผลิต ที่งอกเงยมาจากประเทศ ประชาธิปไตยแบบทุนนิยม ดังนั้น NGOs จึงต้องมีฐานคิดที่สนับสนุน ประชาธิปไตย เพราะงาน NGOs ยืนข้างประชาชน คนส่วนน้อย คนด้อยโอกาส สนับสนุนประชาธิปไตย เพราะ NGOs ต้องใช้กระบวนการเคลื่อนไหว เรียกร้อง รณรงค์ สร้างกระแสสังคม กดดันรัฐ เพื่อให้สนใจ ดูแล แก้ไข ความทุกข์ของประชาชน

ปัญหา บัดสี คือ NGOs ไทย ดันไปสนับสนุน เผด็จการ หรือ แนวคิดการกดทับ ขัดขวาง หรือ ลดทอน สิทธิ์ เสรีภาพประชาชน NGOs ไทยไปสนับสนุนหรือเทิดทูล จงรักภักดีต่อสถาบัน NGos ไทยที่เรียกร้อง รัฐประหาร หรือ สนับสนุนกองทัพให้ยึดอำนาจ NGOs ที่ไทยที่ ออกมาด่ามาม็อบ เด็กๆ ว่า โง่ ใหลตามกระแส ถูกปั่นหัว และ ก้าวร้าวหยาบช้า !!

เมื่อวานก่อน ผมอ่านบทความ NGOs แก่ ๆ ชื่อ เดชา ศิริภัทร แล้ว ปวดสมอง อยากอ้วก ผมหันหลังให้อาชีพ NGOs มาเกือบ 20 ปีแล้ว เพราะเรื่องนี้ “การยอมรับรัฐประหาร” นักพัฒนาที่มีอาชีพประท้วง หรือนำชาวบ้าน ประท้วง แต่ยอมรับการรัฐประหารยึดอำนาจหรือ สนับสนุน เรียกร้องยืนฝ่ายกองทัพ บทความสุดท้ายที่ผมเขียนก่อนจะวางมือ หันหลังให้อาชีพ NGOs คือ บทความที่ชื่อว่า “แค่คำขอโทษ” ไม่ใช่เดินระริกระรี้ไปยืนจิบไวน์กับผู้นำทหาร ที่ยึดอำนาจ หรือ เดินไปรับตำแหน่ง ต่างๆ ทางการเมือง ที่เกิดจากการยึดอำนาจ !!

ผมไม่เคยเอ่ยถึงอาชีพนี้อีกเลย และไม่เคยแนะนำน้องๆ หรือ คนรุ่นใหม่ให้สนใจ ก้าวไปทำอาชีพนี้ ในสถานการณ์ที่บ้านเมืองกำลังวิปริต เสียงประชาชนถูกด้อยค่าแห่งสิทธิ์ เจตนารมณ์ประชาชนถูกรัฐประหาร ยึดอำนาจโดย ส.ว. และ ส.ส. ที่ปราศจากความเคารพต่อหลักการประชาธิปไตย การได้เห็น NGOs ระดับ บรรพชน ที่เป็นอิฐก้อนแรกๆ ออกมาด่า ขบวนการต่อของเด็ก ของคนหนุ่มสาว ว่า โง่ หรือ หลงใหลไปตามกระแส ไม่มีความคิด ถูกปั่นได้ง่าย มันน่าผิดหวัง น่าผิดหวังเหมือนเมื่อ 20 ปีก่อน ที่ แกนนำรุ่นใหญ่ NGOs ไปเดินชนแก้ว จิบไวน์กับผู้นำทหาร !!!

มันเป็นวันวานที่แสนอับอายของผม....