วันนี้ ผมขอเขียนเรื่องเศร้า...

855 08 Jul 2023

เธอ, เกิดก่อนผม ราว 5-6  ปี ยุคนั้น ชีวิตคนชนบทบ้านป่า ยังยากแค้นแสนจน อดอยาก และ ธรรมชาติโหดร้าย ได้ร่ำเรียนบ้างก็ไม่เต็มที่เพราะต้องช่วยพ่อแม่ ทำไร่ทำนา เลี้ยงควาย หรือเลี้ยงน้อง เพราะพ่อแม่มีลูกหลายคน ส่วนใหญ่จึงจบแค่ ป.6 และไม่น้อยไม่จบ เพราะต้องเป็นแรงหลักช่วยพ่อแม่เพื่อให้น้องๆ ได้ไปเรียนหนังสือ หลายคนจบแล้วหก็เข้ากรุงเทพทันที มาหางานทำ งานส่วนใหญ่ ก็งานโรงงาน งานตัดเย็บ โรงกลึง ฯลฯ ใครได้ที่ไหนก็กลับมา ชักชวนญาติพี่น้อง

เธอ, พบรักกับหนุ่มโรงงานใกล้ๆ และแต่งงานกัน ขยันเก็บออม มีลูก 3 คน ส่งมาให้ตายายเลี้ยงที่บ้านนอก คอยแต่ส่งเงินมาจุนเจือ รายได้อาชีพขายแรงงาน ไม่มากนักอาศัยขยัน เก็บออมก็พอมีกิน แรงใจที่มี คือ ลูก ส่วนสามี พักหลังๆ เริ่มติดเหล้า ทะเลาะกันบ่อย ตบตีกันบ้าง ทนพฤติกรรมไม่ไหว สุดท้ายก็หย่าร้าง ซึ่งเป็นปกติ ไปแล้ว สำหรับคนสมัยนี้

ชีวิตแรงงานพลัดถิ่น หลายคนเลือกปักหลักปักฐาน สู้สร้างที่นั่น หาซื้อบ้านทาวเฮาส์ หลังเล็กๆสักหลัง ผ่อนยาวนาน กัดฟันสู้ แต่ไม่น้อย ที่ความฝันอันสูงสุดคือกลับบ้าน มาทำไร่ทำนา ใช้ชีวิต “พอเพียง” ภาพสวยๆ กับความสงบเงียบ เรียบง่ายและแก่ตายในที่กำเนิด ท่ามกลางญาติพี่น้อง เธอ,  ก็คิดเช่นนั้น อดทน ส่งเงินมาให้พ่อแม่เลี้ยงลูกของเธอ และ เอาแต่คิดฝันว่าสักวัน แต่ตอนนี้ ทำงานเก็บเงินก่อน และก็วางแผน เรียนรู้ ถามไถ่ หาข้อมูลการทำเกษตร ต่างๆ เธอ, บอกใครต่อว่า สักวันหนึ่งจะกลับบ้านไปทำเกษตรพอเพียง ปลูกผัก เลี้ยงหมู เลี้ยงไก่ เหมือนที่เห็นในภาพตรามสื่อ

จนลูกๆ เริ่มโต จบมัธยมตตามที่เธอ เฝ้ารอลูกๆ ก็มางานหางานทำ แยกย้ายไปสู้ชีวิต ผจญโชคชะตา ตามยถากรรม เธอแอบเศร้าบ้างเล็กน้อย ก็คือความผูกพันเธอกับลูกดูห่างเหิน ได้สนทนากันน้อยในระยะหลังๆ เพราะเขาโตมากับตากับยาย แต่ไม่เป็นไรแล้ว พวกเขาโตเป็นผู้ใหญ่เป็นหนุ่มเป็นสาวแล้ว หมดภาระของเธอแล้ว ถึงเวลาที่เธอจะได้กลับบ้าน แต่ก่อนอื่นต้องอดทนเก็บเงินให้ได้สักก้อน

แล้ววันแห่งความปิติ วันที่เฝ้าฝันมายาวนานเกือบ 30 ปี ก็มาถึง เธอ, น้ำตาไหลพรากขณะเดินดูผืนนา ความทรงจำวัยเยาว์พรั่งพรู เธอย่ำเดินเหยียบบนซากตอซัง ช้าๆ เสียงตอซังแห้งๆ หักยุบตามแรงเท้าดัง กร๊อบ กร๊อบ เธอ, ในใจ ตรงนี้ จะปลูกไผ่ เล้าหมู ตรงนี้ คอกไก่ และ กระท่อมปลายนา ต้องมีบ่อน้ำ เธอจะขุดตรงนั้น เธอ, ค่อยๆ เจียดเงิน ซื้อท่อ ขุดบ่อ ซื้อเครื่องสูบน้ำ พันธุ์ผักต่างๆ ถั่วฝักยาว ชะอม กล้วย ไผ่กิมซุง มะพร้าวน้ำหอม อย่างละนิดละหน่อย และลูกหมู ลูกไก่ เป็ดเทศ เธอ, มักบอกะตัวเอง วัย 50 ไม่ช้าไปนักหรอก เหนื่อยสัก 10 ปี ที่ตรงนี้ น่าจะร่มรื่น พืชผัก คงเติบโต สมบูรณ์ให้เก็บเกี่ยว ขายพอประทังปากท้อง ชีวิตตัวเอง พอลูกๆ กลับมา ก็จะได้ฆ่า หมู เห็ด เป็ด ไก่ กันกินพร้อมหน้าพร้อมตา เธอ, ทุ่มโถมแรงงาน สุดกำลัง เป็ดไก่ ค่อยๆ ออกไข่ ฟักตัว เพิ่มปริมาณ มากขึ้นๆ ใครไป ใครมา ต่างก็ร้องทัก เอ่ยชม เธอ, ยิ้มแก้มปริ ความเหนื่อยนาๆ ตั้งแต่วัยเยาว์ อายุ 13 -14 ปี ที่ออกจากบ้านไปทำงาน วันนี้ เธอได้กลับมาชดเชยแล้ว เงินที่เก็บเริ่มหมดไป แต่ก็ไม่เป็นไร เดี๋ยวขายหมู ก็จะพอมีทุนทำต่อ

ขายหมูรอบแรก 5-6 ตัว  ขาดทุนไปพอสมควร เพราะอาหารที่นี่แพง รำก็หายาก ขายเป็ดไก่ไปบ้าง ก็พอได้ซื้อน้ำมันใส่เครื่องสูบน้ำ ค่ากะปิน้ำปลา แต่แล้วข่าวร้ายก็มา ลูกสาวของเธอล้มป่วย เธอ, ต้องทิ้งสวนไปเฝ้า เฝ้าหลายเดือน แต่ก็ยื้อชีวิตลูกไม่ได้ เธอ, โศกเศร้า คร่ำครวญอยู่หลายวัน กว่าจะลุกขึ้นได้ กลับมาที่นาอีกครั้ง เป็ดไก่หายหมด ข่าวว่าหมาจากวัดใกล้ๆ มากัดกินทุกวัน ต้นไม้ก็ล้มตายไปมาก และหญ้าขึ้นรกเต็มไปหมด จนมองไม่เห็นพืชผัก เธอตัดสินใจใช้วิธีที่ชาวบ้านแนะนำ ซึ่งก่อนนี้ เธอไม่ยอมใช้ คือ ฉีดยาฆ่าหญ้า เพื่อต้นชีวิตใหม่ รอบนี้เธอต้องออกปากหยิบยืมญาติพี่น้อง ซึ่งหลายคนก็ว่า ประชดให้เธอหลั่งน้ำตา อยู่ครันๆ ที่โหดร้าย อุปกรณ์การเกษตร เครื่องมือต่างๆ ก็หายเครื่องสูบน้ำ ถูกยกไปทั้งชุด เธอร้องไห้ไปหลายวัน จอบเสียม มีด หายหมด เธอนั่งมอง เศษซาก คอกหมู ที่ร้าง คอกไก่ก็ผุ หลังคาพังลงมา ทั้งแถบ

เธอเริ่มสู้ใหม่แบบตามมีตามเกิด ที่บางส่วน ที่เธอทำไม่ไหว เพราะไม่มีน้ำ หากจะหาบก็อยู่ไกล สังขารเธอไม่อำนวยขนาดนั้น เธอลงไม้ยูคาร์ลิปตัส และเลี้ยงไก่บ้านไว้ 2-3 คู่ ที่ญาติให้มา แล้วก็ออกมารับจ้างข้างนอก พอมีรายได้ประทัง หาผัก มาขายตลาดนัดบ้าง ไม่ดีนักแต่ก็พอได้ซื้อกิน เธอ, เริ่มหดหู่ สับสน รู้สึกท้อแท้ หมดพลัง และหันมาพึ่งเหล้า เพื่อดับกลุ้ม !!

วันหนึ่งข่าวร้ายก็พัดกระหน่ำเธออีก ลูกชายป่วยเป็นซึมเศร้า อาการน่าเป็นห่วง เธอตัดพ้อโชคชะตาและโทษตัวเอง ที่ไม่ได้อยู่เลี้ยงลูก ลูกจึงขาดความอบอุ่น ขาดความรัก จนป่วยเป็นโรคทางใจ เธอได้แต่โทรไปปลอบใจเขา ให้เขาทำใจให้สบาย อย่าคิดมาก ใจเธออยากไปหาเขา แต่ตัวเองก็ลำบาก ไหนจะค่ารถค่าเรือค่ากินค่าอยู่ ลำพังลูกชายก็ทำงานโรงงาน แถมตอนนี้ ลาป่วยมาอยู่บ้านพักเฉยๆ และแล้ว ข่าวร้าย ที่เธอ กังวลมาตลอดก็เกิดขึ้นจริง เธอไม่เหลืออะไรแล้ว เธอคิดแบบนั้นจริงๆ!!

แล้วเธอก็หายไป จากผืนนาแปลงนั้น... ซึ่งกลับมารกร้าง เหมือนอย่างที่เคยเป็นตลอดหลายปีที่ผ่านมา 30 ปี ที่ชีวิตเธอหายไปในอยู่ในโรงงานและตอนนี้ ชีวิตเธอไปตลอดกาลกับความโชคร้ายของชะตา การกลับมาบ้านไม่ได้ มีแต่มุมที่สวยงามอย่างที่ใครโฆษณา แต่การไม่กลับมา นั่นก็เท่ากับว่า คุณไม่ได้เกิดมามีชีวิตเพื่อเป็นมนุษย์ เฉกเช่นคนอื่นๆ คุณเป็นแค่แรงงาน ที่พอชราก็ถูกปลดหรือไล่ออก

.....

 

นี่เป็นเรื่องราวเล็กๆ ที่เกิดขึ้นจริงๆ ในวิถีชีวิตคนจนๆ ที่ผมเฝ้ามอง ผู้คนที่นี่ ชนบทกลายเป็นที่รองรับอดีตแรงงานพลัดถิ่นที่กลับบ้านตอนแก่ ถ้าย้อนไปสักเมื่อ 20 ปีก่อน ก็คือ “สำนึกรักษ์บ้านเกิด” แรงงานที่ใช้เวลาทั้งชีวิต ขับเคลื่อนเศรษฐกิจประเทศนี้ แต่ประเทศนี้ ก็ไปไม่ถึงไหน วกวน กับปัญหา ซ้ำซากจากการเมืองที่ไร้คุณภาพ ขาดวิสัยทัศน์ และไม่มองชีวิตประชาชนเป็นเป้าหมาย

วันนี้ ผมตื่นมาเขียนเรื่องเศร้า ซึ่งมีมากมายบันทึกไว้ในใจผม ฉะนั้น อาจมีบ้างที่ผมกราดเกรี้ยว ออกไป เมื่อเห็นข่าวการเมือง แย่ๆ...

 

โดย อัฎธิชัย ศิริเทศ