พิมรี่พาย บ้านแม่เกิบ และ กศน.

2692 22 Jan 2021

ขอบคุณภาพจาก ประชาชาติ ออนไลน์ : https://www.prachachat.net/social-media-viral/news-591211

พิมรี่พาย คือ ตัวแทนสังคมไทย ด้านศาสนา การทำทาน การเป็นคนดี เป็นคนมีจิตใจเมตตา   แต่ไม่เคยถามเชิงลึกว่า ทำไม ชาวบ้านถึงจน ถึงไร้สิทธิ โอกาส การเข้าถึงโครงสร้างพื้นฐาน เป็นสังคมสงเคราะห์ อุปถัมภ์ ให้ทาน ผู้มากให้ผู้ไร้ ผู้เหนือให้ผู้ต่ำต้อย คนรวยให้คนจน เป็นมโนภาพ ดีงามของมนุษย์แบบไทยๆ

บ้านแม่เกิบ เป็นหมู่บ้านที่อยู่บนที่ตั้ง เว้าเข้าไปในเขตอุทยานแห่งชาติ ซึ่งนั่นเพราะ อุทยานแห่งชาติส่วนมาก ประกาศทับชุมชน ประกาศหลังตั้งชุมชน แต่ด้วยการต่อสู้เคลื่อนไหว  ทั้งในด้านวิชาการ ชุมชน และ NGOs เพื่อสร้างการเข้าใจที่ถูกต้อง เรื่องสิทธิ เรื่องการจัดการไร่หมุนเวียน และการทำงานระหว่าง รัฐ โดยอุทยานแห่งชาติ กับ ชุมชน ในการจัดการทรัพยากรและการดำเนินชีวิตตามวิถีวัฒนธรรม มานานหลายปี บ้านแม่เกิบ ก็เหมือนบ้านทั่วๆ ไป ในประเทศ อีกนับร้อยหมู่บ้าน ที่มีสถานะ มีวิถีอยู่กับป่า ที่คนอย่าง ศรีสุวรรณ จรรยา เจ้าพ่อแห่งการฟ้องร้อง ไม่เข้าใจ อีกทั้งคนไทยกว่าค่อนประเทศอาจจะยังไม่เข้าใจ

 

ในขณะที่ กศน. ก็เหมือนหน่วยงานรัฐทั่วไป ที่ยังคงคิดแบบระบบราชการ มองชาวบ้านเป็นเหยื่อที่ไร้ตัวตน และมีรากปัญหาใหญ่คือ คอรัปชั่น จากกรณี งบประมาณโซล่าเซลซึ่งแดงขึ้นมาจนถูกขุดคุ้ยหาข้อเท็จจริง จนถึงวันนี้ ก็ยังมี่คำชี้แจงจาก กร.อมน. ว่าทำไม งบประมาณการติดตั้งจึงสูงลิบลิ่วและยังมีเสียงเล่าลือว่า ยังไม่ได้ติดตั้ง ทั้งหมด ล้วนเป็นคำถาม

 

3 เรื่องที่เอ่ยมา คือ เรื่องเดียวกัน ที่ในทุกๆที่ต่างก็เคยเผชิญ ถือความเหลือมล้ำ ไม่โปร่งใส และเกี่ยวข้องระหว่าง ชุมชน หรือ หมู่บ้านในชนบทกับราชการ สิ่งที่พิมรี่พาย สะท้อนออกมา ไม่ใช่เรื่องใหม่ แต่เป็นเรื่องเดิมๆ ที่เราๆล้วน คุ้นเคย ได้ยินได้เห็นแทบทุกวัน
 

ทำไม นักพัฒนา หรือ นักวิชาการหลายคนมักพูดเรื่อง โครงสร้าง ความยากจนเชิงโครงสร้าง กดทับให้ประชาชนคนไทย เข้าไม่ถึงโอกาส อันเป็นสิทธิขั้นพื้นฐานที่ทุกคนควรได้รับอย่างเท่าเทียม  “เด็กที่นี่ ไม่มีความฝัน” แท้จริงแล้ว ไม่ใช่แค่เด็ก หากแต่ คนชนบท คนชั้นล่าง ในประเทศนี้ จำนวนไม่น้อย “ไม่มีความฝัน” เพราะส่วนใหญ่ยังดิ้นรนอยู่กับความจริง อันโหดร้ายและเจ็บปวด กับการบริหารประเทศที่ถูกระบบทำให้ทรัพยากรหล่นหายและไม่ใช้ในด้านอื่นๆ  อาทิ อาวุธ ยุทโธปกรณ์ มากกว่าการพัฒนาโครงสร้างพื้นฐานให้กับประชาชน

เราต้องมองไปที่ ทิศทางการพัฒนาประเทศ เพื่อให้พร้อมหรือมีศักยภาพในการดำรงอยู่อย่างมีเกียรติและมีกิน เพื่อให้ประชาชน ในประเทศนี้ ทั้งชั้นวัยมีความฝัน ปรากฏการณ์พิมรี่พาย จึงเป็นปรากฏการณ์สั้นๆ ชั่ววูบ ที่เราคนไทย จะร่วมมือ กระแทกให้ฝ่ายบริหารประเทศ เอาจริงเอาจังกับการ กระจายโอกาสการพัฒนาได้ทั่วถึง แทนที่เราจะไปทะเลาะกันในเรื่องเปลือกนอก วันนี้ เราต้องมองกันที่หัวใจของปัญหา นั่นคือ การกระจายอำนาจ การจัดการทรัพยากร การตรวจสอบ และร่วมกำหนด มากกว่าการปล่อยให้ฝ่ายรัฐ กระทำตามใจและหล่นหาย จนแทบไม่เหลือถึงประชาชน หรือ ชุมชน