ปีแรกของการทำงาน เดินทางตามหาอีหม่านอันหวานชื่น

1530 03 Jan 2013

ด้วยพระนามของอัลลอฮฺผู้ทรงเมตตาปราณีเสมอ ฉันจะออกเดินทางไปตามหาความเมตตาอันยิ่งใหญ่มากมายของพระองค์ได้จากที่ไหนกัน ในเมื่อมีอยู่ที่พระองค์อัลลอฮฺเท่านั้น โอ้อัลลอฮฺผู้ทรงเอ็นดูเมตตา โปรดทรงอภัยโทษและชี้ทางให้แก่ฉันด้วยเถิด ฉันเฝ้าอิจฉา ความศรัทธาของเหล่าบรรดาซอฮาบัต ที่แสนจะหนักแน่นและมั่นคงยิ่งนัก ฉันอยากจะเป็นแบบนั้นบ้างแต่ฉันไม่รู้จะทำอย่างไร มีซอฮาบะ คนหนึ่งเคยกล่าวไว้ “ถ้าให้เขาเลือกระหว่างสรวงสวรรค์กับการละหมาดซูนัต 2 รอกาอัต เขาจะเลือกการละหมาด เพราะสวรรค์เป็นความต้องการของนัฟซู (อารมณ์ใฝ่ต่ำ) แต่การละหมาดนั้น เป็นอีหม่านเป็นความบริสุทธิ์ใจต่อพระองค์อัลลอฮฺ” น่าอิจฉาเหลือเกินกับอีหม่านของเหล่าบรรดาซอฮาบัต ที่หนักแน่นและเข้มแข็ง ความรักที่เขามีต่อพระผู้สร้างนั้นบริสุทธิ์จริงๆเขาไม่ได้ทำอีบาดัต(ปฏิบัติความดี) เพื่อสรวงสวรรค์ แต่เขาทำเพราะเขารักอัลลอฮฺจริงๆ ดังนั้นการเดินทางเก็บเกี่ยวความดีของฉัน ไม่ใช่เพื่อสวรรค์แต่จะเพื่ออัลลอฮฺ เพื่อแสวงหาความโปรดปรานจากพระองค์ ส่วนสวรรค์นั้นอัลลฮฺจะทรงตอบแทนเราเอง เพราะสวรรค์คงไกลเกินกว่าที่เราจะสัมผัสได้ แต่ความเมตตาของอัลลอฮฺเราสัมผัสได้ตั้งแต่ตอนอยู่บนโลกนี้ วันศุกร์ที่ 23 เดือน มิถุนายน พ.ศ. 2549 “จงเตรียมเสบียงเพื่อการเดินทางอันแสนยาวไกล” “จงเตรียมเสบียงเพื่อการเดินทางอันแสนยาวไกล” ประโยคนี้จำมานานแล้ว จำมาจากป้ายเข้างานมัสยิดแห่งหนึ่ง ฟังแล้วรู้สึกว่ามันซึมลึกเข้าไปในทุกๆอนูของรูขุมขนเลยทีเดียว เสมือนคำเตือนให้เรารีบเก็บเกี่ยวอามาล ความดีให้เยอะๆเข้าไว้ เพราะชีวิตในโลกนี้นั้นแสนสั้นแต่โลกหน้านั้นแสนนานและยาวไกล (ผู้คนในโลกหน้าที่ตื่นฟื้นจากความตายก็จะถกเถียงกันว่าเขาอยู่บนโลกดุนยานานแค่ไหนกัน บางคนบอกว่าหนึ่งวัน บางคนก็บอกว่าเปล่าหรอกแค่ครึ่งวันเอง) ดังนั้นก่อนความตายจะมารับเรากลับไปหาอัลลอฮฺเราต้องรีบทำความดีให้เต็มที่ ทำอีบาดัตให้เต็มกำลังให้สมกับที่อัลลอฮฺทรงประทานร่างกายที่สมบูรณ์แข็งแรงแก่เรา ถ้าเรารอไปทำตอนแก่ชราก็คงไม่มีกำลังวังชาอันแรงกล้าที่จะทำอีบาดัตอย่างเอร็ดอร่อยและเต็มที่ได้ เราจะเก็บเกี่ยวความดีจากบททดสอบ จากอุปสรรค์และปัญหาที่อัลลอฮฺทรงทดสอบเรา สู้ด้วยศรัทธา เสาะหาเสบียงเพื่อการเดินทางอันแสนยาวไกล วันพฤหัสบดี ที่ 7 เดือนกันยายน พ.ศ.2549 ผู้ร่วมศรัทธาเอ๋ย โปรดอย่าหาสิ่งใหม่ให้กับอิสลาม “แท้จริงมันใกล้เข้ามาแล้ว วันที่บ่าวของข้าจะได้ละทิ้งการทดสอบอันแสนยิ่งใหญ่” พระองค์อัลลอฮฺพยายามบอกเราว่า วันสิ้นโลกใกล้เข้ามาแล้ว วันกียามัตมันใกล้เข้ามาแล้ว แล้วฉันควรทำอย่างไรบ้างที่จะต้อนรับ ฉันควรจะทำอะไรอีกบ้างก่อนกลับไปหาพระองค์ ฉันขอวิงวอนด้วยความต่ำต้อยของฉัน ฉันขอความสูงส่งของหัวใจในการศรัทธา ฉันวิงวอนด้วยความอ่อนแออันน่าชิงชังที่ฉันมี ฉันขอความเข้มเเข็งในการศรัทธาอันหาที่เปรียบไม่ได้ ฉันวิงวอนต่อพระองค์ด้วยไม่มีความดีอันใดที่ฉันทำ ขอให้ฉันละทิ้งในสิ่งที่พระองค์ทรงห้าม เสียงวิงวอนจากผู้ที่หลงลืม โปรดให้ฉันได้หมั่นรำลึกถึงพระองค์ เพราะพระองค์จะรำลึกถึงผู้ที่รำลึกถึงพระองค์เท่านั้น ช่างน่าเศร้าเหลือเกินที่มนุษย์เราหลงทางในความโง่ของตัวเอง การไม่ศึกษาศาสนาอันสูงส่งนี้ ทำให้พวกเขาอวดรู้ จัดสรรปั้นแต่งสิ่งที่ไม่ฮาลาลให้ฮาลาลขึ้นมาโดยอ้างว่า “เพื่อพี่น้องมุสลิม” แต่หลักความเป็นจริง เพื่อพี่น้องมุสลิม หรือว่าหากินบนคำว่า “เราพี่น้องมุสลิม” ก่อนท่านศาสดา มูฮัมหมัดจะจากเราไป อัลลอฮฺได้ทรงตรัสไว้เหมือนจะบอกท่านว่าหน้าที่ของท่านได้สิ้นสุดลงแล้ว “ ...วันนี้ข้าได้ให้สมบูรณ์แก่พวกเจ้าแล้วซึ่งศาสนาของพวกเจ้าและข้าได้ให้ความครบถ้วนแก่พวกเจ้าซึ่งความกรุณาเมตตาของข้า และข้าได้เลือกอิสลามให้เป็นศาสนาของพวกเจ้าแล้ว...” 5 : 3 ศาสนาของเรานั้นสมบูรณ์แล้ว แต่ดูเหมือนมนุษย์พยายามหาความสมบูรณ์ให้กับศาสนาอีกอันหาจุดจบไม่ได้ มือข้างหนึ่งขีดเขียนว่ายอมรับแต่ผลย้อนกลับขีดเขียนอย่างทำลายด้วยมือข้างเดียวกัน ฉันเกลียดบุคคลเหล่านั้นจังเลย คนที่หาสิ่งใหม่ให้กับศาสนา เหมือนคนกาเฟรขายไวท์ แล้วทำให้ไวท์ฮาลาล ไวท์กินได้สำหรับมุสลิมเพื่อเจาะลูกค้ามุสลิมโดยเหยียบคอคำว่า “มุสลิมพี่น้องกัน” เหมือนเป็นห่วงเป็นใย กลัวพี่น้องมุสลิมจะไม่ได้ลิ้มรสไวท์แห่งโลกดุนยา สร้างค่านิยมที่ผิดให้ถูก เห็นดีเห็นงามบนความโง่เขลาของตนเอง โดยใช้หลักประกันของเงินตรา โดยลืมไปว่าหลักประกันที่แท้จริงอยู่ที่พระองค์อัลลอฮฺผู้เดียวก็เพียงพอแล้ว คุณไม่ต้องหาสิ่งใดมาประกันชีวิตเลย โอ้อัลลอฮฺโปรดให้ฉันห่างไกล จากการกระทำแบบนั้นด้วยเถิด...อามีน วันจันทร์ที่ 25 เดือน ธันวาคม พ.ศ.2549 เมื่อความเหนื่อยล้า....กับเวลาวิ่งแข่งกัน ฉันมองดูทางเดินแห่งฝันอันทอดยาว ด้วยสายตาอันอ่อนล้า เหมือนท้องฟ้ายิ่งสูง...ยิ่งสูง ... ถอยห่างออกไปทุกทีที่แหงนมอง เป็นเพราะฉันเล็กเกินไปเมื่อเปรียบเทียบกับฟากฟ้า หรือเป็นเพราะฉันนั้นช่างต่ำต้อยเมื่อเทียบกับอำนาจอันสูงส่งของอัลลอฮฺ นบีมูฮัมหมัดสั่งให้เราทำงาน “หากแม้นว่าพรุ่งนี้จะเป็นวันกียามัตก็ตาม ใครที่ถือต้นกล้าอยู่ในมือก็ขอให้ปักมันลงดิน” นี่คือความสำคัญของงาน ที่ท่านนบีได้บอกเอาไว้ ไม่ว่าเราจะมีเวลามากน้อยแค่ไหน หน้าที่ก็คือหน้าที่ ที่จะต้องทำ แม้ว่าเราจะเหนื่อยงาน เหนื่อยกาย เหนื่อยใจเพราะต้องแข่งขันกับเวลา(นั่นคือความท้าทาย) คงไม่มีงานไหนที่ไม่เหนื่อย แม้กระทั่งการนั่งอยู่เฉยๆ หรือการนอนทั้งวันก็ยังเหนื่อยเลย ดังนั้นงานที่ล้นมือล้นตัวนี้จะเป็นตัวพิสูจน์ความสามารถของเรา พิสูจน์คุณค่าความเป็นมนุษย์ เพื่อพิสูจน์ความเป็นบ่าวผู้สูงส่งของพระผู้เป็นเจ้าแห่งสากลโลก อดทนไว้นะ สู้.. สู้.. วันอาทิตย์ที่ 7 เดือน มกราคม พ.ศ. 2550 24 ชั่วโมง หมดไปกับอะไรบ้าง พรุ่งนี้เช้าก็คงเป็นเช้าวันจันทร์ที่ปกติเหมือนทุกจันทร์ แต่ฉันไม่อยากให้เช้าเลย อยากให้สัปดาห์หนึ่งวนเวียนมาเจอแต่วันเสาร์วันอาทิตย์ และก็เจอแต่วันเสาร์กับวันอาทิตย์อีก Long live the holiday (วันเสาร์-อาทิตย์ จงเจริญ) 5.30 น. ตื่นละหมาดซุบฮี 6.00 น. อาบน้ำรีดผ้า 6.30 น. แต่งตัวไปโรงเรียน 7.00 น. ขึ้นรถรับ-ส่งนักเรียน ไปรับนักเรียน 8.00 น. ถึงโรงเรียนลงเวลาทำงาน 8.00 น. สอนพิเศษ คณิตศาสตร์ยามเช้า 8.30 น. เข้าแถว 8.45 น. เข้าเวลาสอนตามปกติ 12.00 น. ทานอาหารเที่ยง บางวันก็ตักข้าวให้นักเรียน 13.00 น. ละหมาด บางวันก็ต้องนำเด็กขึ้นละหมาดบนมัสยิด สอนอิสลามศึกษาบนมัสยิด 13.45 น. เข้าเวลาสอนตามปกติ (ต่อ) 15.30 น. คุมนักเรียนทำความสะอาด ทำเวรประจำวัน ท่องสูตรคูณ 15.40 น. ส่งนักเรียนกลับบ้าน 16.40 น. ถึงบ้านแล้ว ละหมาด อาบน้ำ ออกไปซื้อข้าวนอกบ้าน และออกไปทำธุระจิปาถะต่างๆ 18.00 น. ละหมาดมัฆริบ สอนกีรออาตี(กุรอ่าน) 19.45 น. สอนกีรออาตี(กุรอ่าน)เสร็จ ละหมาดอีชา 20.15 น. ทำการบ้าน ทำงานที่ค้างคาอยู่ดูทีวีไปด้วย วางแผนการสอน และทำแผนการสอน อื่นๆ1.... 23.00 น. เข้านอน อย่าลืมห่มผ้า อย่าลืมอ่านดุอาร์ และขยันรำลึก ถึงอัลลอฮฺหน่อยนะ อยู่ห่างๆทีวีไว้บ้างก็ดี คิดถึงอัลลอฮฺ ให้มากๆ วัสลาม ขอให้หลับฝันดีนะ อัลฮัมดูลิลละ 1 อื่นๆ.. บางคืนก็อ่านกุรอาน ซูเราะประจำคือ อัลวากีอะ(เพิ่มพูนริสกีทั้งโลกนี้และโลกหน้า) ซาญาดะ(อ่านแล้วซูญุดซาญาดะด้วยอีหม่านจะได้เพิ่มขึ้น) ซูเราะอัลมุลกฺ ซูเราะอัรเราะมาน วันเสาร์ที่ 27 เดือน มกราคม พ.ศ. 2550 อีหม่านของฉันอ่อนแออีกแล้ว ฉันนั่งถอนหายใจหน้าไดอารี่ มือถือปากกาอย่างเบาบาง เหมือนๆกับความเบาบางที่คิดถึงอีหม่านอันหวานชื่น อัลอัมดูลิลละ ขอบคุณอัลลอฮฺที่ทรงมอบความอดทนมาให้ ให้ฉันได้อดทนในการถูกทดสอบ จนกระทั่ง....วันนี้ ผ่านร้อนผ่านหนาวมานิดเดียวเอง แต่ทางเดินอันนิดเดียวนี้ได้กัดกร่อนอีหม่านจนความศรัทธาเริ่มอ่อนแอลง ยังคงเหลือเส้นทางอีกแสนยาวไกล โอ้..อัลลอฮฺขอให้ฉันผ่านพ้นไปได้ด้วยพระนามของพระองค์ด้วยเถิด วันผ่านวัน... เดือนผ่านเดือน... กี่เดือนแล้วที่ฉันไม่ได้รำลึกถึงพระองค์ ทั้งๆที่ฉันนั้นบริโภคปัจจัยยังชีพของพระองค์อยู่ทุกวัน ปัจจัยยังชีพที่พระองค์ทรงประทานให้ทั้งผู้ที่ขอบคุณและเนรคุณ ฉันไม่ได้อยากเป็นบ่าวผู้หลงลืมหรือเนรคุณ แต่การงานแห่งดุนยาทำให้เราลืมรำลึกถึงอัลลอฮลืมโลกหน้า มัวทำแต่งานให้ความสำคัญกับงานบนดุนยามากไป จนลืมซิกิร ลืมรำลึกถึงพระองค์ แม้ตอนนี้จะมีสติแล้ว แต่จะรำลึกเท่าไหร่ก็ไม่ถึง คงเป็นเพราะหัวใจแข็งกระด้างไปด้วยเรื่องราวแห่งโลกดุนยา ฉันจะทำอย่างไรดีโอ้อัลลอฮฺ โอ้อัลลอฮฺโปรดอภัยโทษให้แก่ฉันด้วยเถิด ทำอย่างไรที่งานของเราทำในโลกนี้ต้องสามารถพาไปโลกหน้าได้ด้วย งานที่เป็นทั้งงานและเป็นทั้งอีบาดัต ในเวลาเดียวกัน จะได้ทำงานไปด้วยและรำลึกถึงอัลลอฮฺได้ด้วยพร้อมๆกัน สงสัยจากนี้ไปเราต้องหาตัสเบี๊ยะ ใส่ไว้ในกระเป๋าสักเส้น เอาไว้ซิกิร ยามว่างๆ จะได้รำลึกถึงอัลลอฮฺมากขึ้น จะได้เป็นบ่าวผู้ใกล้ชิดมากขึ้น จะได้มีจิตใจที่สงบ ไม่เครียดกับงานหรือปัญหาต่างๆ เพราะการรำลึกถึงอัลลอฮฺทำให้จิตใจเราสงบ มีสติ แล้วเราจะเข้าใจงาน เข้าใจปัญหา เพราะปัญหาที่ถูกส่งมาจะทำให้เราไม่ลืมอัลลอฮฺ วันอาทิตย์ ที่ 6 เดือน พฤษภาคม พ.ศ.2550 “ไฟ..ที่เผาพลาญ ลบด้วยน้ำย่อมดับหมด แต่ไฟ..ในทรวงอก ลบยังไงให้ดับสูญ” มีเพื่อนร่วมงานคนหนึ่ง พูดเก่ง(ทำงานดี) แต่ชอบโอ้อวดตนไปหน่อย แรกๆเราก็ฟัง แต่พอนานๆเข้าเริ่มจะเอือมระอาทนฟังไม่ได้ ทุกผลงานของเธอเหมือนได้ประกาศนียบัตรจารึกทองคำ เก็บไว้คนเดียวไม่ได้ต้องคอยเอาไปอวดใครต่อใครอยู่ร่ำไป ทำดีทีไรต้องเอาไปป่าวประกาศทุกทีเลย ก็เลยรู้สึกไม่ชอบเขาสักเท่าไหร่(ยิ่งอยู่ใกล้ไฟในใจก็เริ่มร้อนอีหม่านก็เริ่มอ่อน) บอกตัวเองให้อยู่ห่างๆเขาเอาไว้ จิตใจเราจะได้สงบและหลุดพ้นจากอาการเกลียดชัง สมัยเรียนมัธยมอุสตาซะ เคยสอนเราว่าถ้าเราไม่ชอบใครก็ให้ค่อยๆตีตัวออกห่างเขาออกไปเรื่อยๆ ตอนนี้เราก็ทำอยู่ แต่อัลลอฮฺก็ไม่ลดราในการทดสอบเลย พระองค์ยังส่งเขามาอยู่กับเราอีกจนได้ (อัลฮัมดูลิลละ) นี่คงเป็นการทดสอบจากอัลลอฮฺสินะ เราจะดับไฟในใจได้อย่างไรในเมื่อต้องมาอยู่กับคนที่เราไม่ต้องการ เริ่มจะทรมานจิตใจมันรุ่มร้อนนิดๆ ก็นึกถึงบทกลอนที่ท่านคอลีฟะอูมัรเคยกล่าวแนะนำไว้ว่า “ให้ลืมมันเสีย” เราก็พยายามที่จะลืม ลืมในส่วนที่ไม่ดีของเขา พยายามมองในสิ่งดีๆด้านดีๆ (ส่วนดีของเขาก็มี) เผื่อว่าจะทำให้ไฟในใจเราดับลงไปได้บ้าง ถ้าเราสามารถอยู่กับเขาและลบความรู้สึกที่ไม่ดีออกไปได้ อัลลอฮฺคงรักเราเพิ่มขึ้น แต่...ข้าพระองค์ขอเวลาสักหน่อย อินชาอัลลอฮฺข้าพระองค์จะพยายามเพื่อแลกกับอีหม่านและความรักจากอัลลอฮฺ ไม่รู้ว่าเราจะมีอีหม่านมากพอจะกล้าบอกเขาหรือเปล่าว่า อัลลอฮฺชอบคนที่ทำความดีแล้วเก็บมาเล่ากับพระองค์มากกว่าเล่ากับเพื่อนมนุษย์ “แท้จริงเราเป็นผู้ให้คนตายกลับมีชีวิตขึ้น และเราได้บันทึกสิ่งที่พวกเขาได้ประกอบไว้ แต่ก่อนและร่องรอยของพวกเขาและทุกสิ่งนั้น เราได้รวบรวมไว้อย่าง ครบถ้วนในบันทึกอันชัดแจ้ง” 36:12 ความดีที่บริสุทธิ์ใจคือทำดีแล้วไม่บอกใคร เพราะอัลลอฮฺจะจดบันทึกไว้..ให้เราเอง วันพุธที่ 9 เดือน พฤษภาคม พ.ศ.2550 ฉันรักงานสอน(คน) เด็กๆมักจะอยากรู้อยากเห็น อยากลอง นั่นจึงเป็นต้นเหตุของเรื่องราวต่างๆและปัญหาที่เราต้องคอยแก้อยู่เรื่อยไป คอยสั่งคอยสอนคอยชี้แนะให้เขาว่าอะไรควรอะไรไม่ควร กว่าที่เด็กๆจะเติบโตไป เขายังต้องผ่านการเรียนรู้อีกมากมายนัก หน้าที่ของเราคือปูพื้นฐานความเป็นอิสลามแก่เขา ให้ได้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้ สอนให้เขารักอัลลอฮฺและนบีมูฮัมหมัดให้มากๆ สอนให้เขามีความยำเกรงต่อพระผู้เป็นเจ้าแห่งสากลโลก ให้เขามีอีหม่านที่เข้มแข็ง เมื่อเขาเติบโตไปจะได้เลือกใช้เลือกแก้ปัญหาได้ถูกต้องเหมาะสมกับคำว่าอิสลามที่ติดตัวเขาอยู่ แม้ว่าจะเหนื่อยไปบ้าง มีการบ่นเกิดขึ้นในใจบ้างแต่ข้าพระองค์ก็ภูมิใจเหลือเกิน ที่อัลลอฮฺทรงมอบงานสอนมาให้ และเป็นโอกาสแห่งการสานต่องานของท่านศาสดา(การดะวะฮฺ)นอกจากเราจะได้ทำอีบาดะฮฺไปพร้อมๆกับการสอนแล้วยังทำให้เรามีอีหม่านเพิ่มขึ้น รำลึกถึงอัลลอฮฺบ่อยขึ้นด้วย(อัลฮัมดูลิลละ) ข้าพระองค์(ดุอาร์)ขอให้ความรู้ที่ถ่ายทอดลงสู่หัวใจดวงน้อยๆของเด็กๆนั้นเป็นเสมือนดั่งสารอาหารหล่อเลี้ยงจิตวิญญาณความรักต่อพระผู้เป็นเจ้าของเขา ส่งผลให้เขาเป็นคนดีมีอีหม่านด้วยเถิด (อามีน)