น้ำตาจระเข้ ตอนที่ 2  รักระหว่างรบ

265 09 Apr 2024

มันชื่อไอ้ยอด ผมรู้จักแค่นั้น มันโผงผาง สายลุย กล้าชน พูดจริง พูดเสียงดังและเป็นคนที่ใช้พลังงานเยอะในการมีชีวิต ผมชอบมัน เจอที่ไหนมันจะตะโกนมือไหว้มาแต่ไกล เห็นตั้งแต่ร้อยเมตร มันก็ตะโกนและไหว้ผม ตั้งแต่ร้อยเมตรนั่น ซึ่งผมไม่รู้จะเอ่ยปรามยังไงในความจริงใจของมัน

ในห้วงยามนั้นสถานการณ์การเคลื่อนไหว ถิบถี่มาก ผลพวงจากการที่รัฐ ( โดยรัฐบาล) เร่งอออกฎหมาย ต่างๆ เพื่อควบคุมทิศทางประเทศ โดยขาดการมีส่วนร่วมจากประชาชน ทำให้ยิ่งพัฒนา ยิ่งออกกฎหมาย ก็ยิ่งสร้างความขัดแย้ง แตกแยก และเดือดร้อนไปทั่ว จึงเกิดการลุกขึ้นต่อสู้หลากหลายประเด็น จนแบ่งเป็นหลายกลุ่มปัญหา อาทิ กลุ่มปัญหาที่ดิน กลุ่มปัญหาเหมืองแร่ กลุ่มปัญหาสิทธิมนุษยชน กลุ่มปัญหาสิ่งแวดล้อม กลุ่มปัญหาอุทยานฯ เขตรักษาพันธุ์สัตว์ ฯ ประกาศทับที่ชาวบ้าน  กลุ่มพลังงาน กลุ่มปัญหาชายขอบ เขื่อน เด็ก สตรี แรงงาน ฯลฯ

มันเป็นห้วงยามที่บ้านเมืองกลับมาคลี่คลาย มีบรรยากาศประชาธิปไตย มีรัฐบาลที่มาจากการเลือกตั้งของประชาชน มีกฎหมายรัฐธรรมนูญที่ให้ “สิทธิชุมชน” มีกลไกคุ้มครองที่เกิดจากกฎหมาย รัฐธรรมนูญ อาทิ กรรมการสิทธิมนุษยชน ศาลปกครอง กรรมการการเลือกตั้ง และ ศาลรัฐธรรม ทำให้ ขบวนการเคลื่อนไหวเพื่อเรียกร้องสิทธิ ต่างๆ ลุกขึ้น เป็นห้วงยามที่ดอกไม้บานสะพรั่ง เราคนหนุ่มสาวเติบโตมายุคนี้ จึงตื่นตัวและสนุกกับการออกไปรับใช้อุดมการณ์

แน่นอน สนาม หรือ จุดพบปะ เพื่อนพี่น้องในยามนั้น คือ ถนนราชดำเนิน หรือ ทำเนียบรัฐบาล ม็อบ สารพัดม็อบ ต่างมุ่งหน้ามาที่นี่ ใจกลางอำนาจ เราทั้งสนุก ทั้งตื่นตัว อิ่มเอมใจในอุดมการณ์ บ้างเป็นแกนนำปราศรัย บ้างทำงานเบื้องหลังดูแล ข้าวปลาอาหาร ประสานงานเจ้าหน้าที่ เรื่องกิจกรรม ห้องน้ำ ความปลอดภัย สาธารณูปโภค หรือ ความสะดวกในการขยับขบวน คนหนุ่มสาวในยุคนั้น จึงเป็นเหมือนแสงตะวันส่องงานพัฒนา หรือ NGOs

ผมเจอไอ้ยอดเกือบทุกม็อบ มันเดินวุ่นวายทักทายชาวบ้าน หยอกเย้าลุงๆ ป้าๆ ไม่ให้เครียด หรือ กังวล มันเดินงุ่นง่านไปมา ทั้งวัน และเกือบทั้งคืน
“รอบนี้กะไม่นาน ต้องได้เจรจาพี่ไนล์”  มันคำรามอย่างเชื่อมั่น
“เราตัวแทนไปคุยกันแล้ว ว่าขอพบรัฐมนตรี เป้ารอบนี้เราขอแค่ให้ทบทวนโครงการเพื่อศึกษาผลกระทบด้านสิ่งแวดล้อมอีกรอบ เพราะมันร้ายแรงจริงๆ IEA ออกมาได้ไงว่า ไม่มีสัตว์ป่า ไม่กระทบชาวบ้าน นั่งเทียนเขียนงานวิจัยชัดๆ”  มันสบถให้ผมฟัง
“เอาๆ.... พี่มาให้กำลังใจ” ผมตบไหล่มันอยากสนิทสนม ก่อนจะเดินสอดส่องเก็บภาพ ตามหน้าที่ของผม

....

“พี่ยอด....” เสียงหญิงสาวสั่นเครือร่ำไห้ จากปลายสาย
“มันอีหยังอีก!!!”   ไอ้ยอดเดือดดาล จนตัวสั่น พรุ่งนี้ก็เจรจาแล้ว ถ้าลงตัวรัฐบาลยอม ก็กลับบ้านแล้ว
“มีคนมาขอหญิง...”  ปลายสายเอ่ยออกมาเบาๆ ก่อนจะปล่อยโฮออกมา
“พ่อเขาก็รู้ว่าเรารักกัน เป็นหยังคือ เฮ็ดแนวนี่”  มันระเบิดอารมณ์ดังลั่น
“เขามีฐานะ อ้ายเผิ่นกะคนดีนำ เผิ่นบอกว่า สิเอาสินสอดซำได๋กะเอา แกเลยปฏิเสธ บ่ ได้”  ฝ่ายหญิงเอ่ยออกมาอย่างลำเค็ญในอารมณ์   “อ้ายสิมาขอหญิง บ่ มานะ มาให้ได้!!” นั่นเป็นคำสุดท้ายที่ไอ้ยอด แบกรับเข้าเต็มอก มันงุ่นง่านเข้าไปในกองอำนวยการครัวใหญ่ หมายถึงที่ประชุมแกนนำ และบอกเล่าความทุกข์ระทมในใจมัน

...........

รถบัสเก่าๆ ตะบึ่งเข้าหมู่บ้าน จนฝุ่นตลบ ทุกคนลงจากรถอย่างเร็วรี่วิ่งกรูปิดล้อม บ้านเรือนไม้เก่าๆ ที่ปลูกแยกออกมาท้ายหมู่บ้าน ลุงโฮ ผู้เป็นแกนนำสำคัญคนหนึ่ง ยกโทรโข่งขึ้นช้าๆ และเปล่งเสียงกึกก้อง ทำเนียงเดียวกับการปลุกระดมมวลชน “พี่น้องเอ้ย....”   “เอ้ยยยย.....!!”  เสียงชาวบ้านที่มาร่วมปิดล้อม ขานรับอย่างสุดเสียง ดังอึกทึกไปถึงหมู่บ้าน ชาวบ้านเริ่มแตกตื่น ออกมาดู “พี่น้องเอ้ยยยย....”    
“เอ้ยยยยย....” ทุกคนขานรับพร้อมกันอีกรอบ
เจ้าของเรือนออกเดินออกมา มองดูภาพภายนอกอย่างสงสัย  ตื่นตระหนัก คนมาจากไหน มาทำอะไร ทำไมมาล้อมบ้านเรา มากมายขนาดนี้ ลุงโฮเดินมาประจันหน้า แกยกมื้อไหว้ เจ้าของเรือนอย่างนบน้อมก่อนจะเอ่ยช้าๆ 
“ผมมาขอลูกสาวพ่อ” แกเกริ่นเรื่องด้วยคำแรก แต่ก็สังเกตได้ว่า เจ้าของเรือนยังไม่หายตกใจดีนัก แต่สีหน้าดีขึ้นมาก
“เด็กน้อยมักฮักกัน เจ้ากะฮู้ บักยอดมันมัวแต่ไปช่วยชาวบ้าน มันต่อสู้เพื่อพี่น้องเฮาคนอีสาน เจ้าเฮ็ดแบบนี้ บ่ ได้ มันจนกะแมน แต่มันก็เป็นคนดี คนที่เฮ็ดเพื่อชาติเพื่อบ้านเมือง เพื่อคนจนคนทุกข์ เจ้าบ่สนับสนุน ให้โอกาสคนแบบนี้ เจ้าจะสนับสนุนคนแบบไหน อันเงินทอง ขั่นมันหมั่น มันขยันงานสู้งาน เดี๋ยวกะรวย”  แกเอ่ย ก่อนจะยกน้ำเย็นจากขัยขึ้นดื่ม
“ผมกะ บ่ ว่า หยังดอก ฮักกัน กะเอากันไป”  พ่อฝ่ายหญิงเอ่ยออกมาเบาๆ แม้นในใจเสียดายอีกฝ่าย แต่ก็รับรู้มาตลอดว่าลูกสาวตนนั้น มีใจกะไอ้ยอดมานาน และแม้มันจน ลูกกำพร้า แต่มันก็เป็นคนดี มันรู้จักเอาธุระช่วยเหลือคนอื่นด้วย
“จังซั่นกะเอา ตามนี่เนาะ ฤกษ์ยาม มื่องามๆ เดี๋ยวสิมาเว่ากันอีกเทือหนึ่ง” ลุงโฮ ปิดบทเจรจา และขอตัวยกขบวนม็อบย่อมๆ กลับกรุงเทพ เพราะพรุ่งนี้มีเจรจากับรัฐบาลแต่เช้า

......

 

มันสอดมือโอบกอดคนรักอย่างถนอม ก่อนจะปักจมูกหยาบกร้านของมันลงบนแก้มสวยใส เสียงสูดอากาศผ่านาผิวแก้มดัง ซื๊ด..!! จนหญิงสาวสะดุ้งเบาๆ  กลิ่นหอมจากแป้งอ่อนๆ แทรกลึกถึงหัวใจมัน ความเหนื่อยหล้าที่สะสมมาหลายวันจากการเฝ้าดูแลม็อบชาวบ้านที่มาชุมนุม หลายวันหายไป มันยิ้มกว้าง ขณะประคองใบหน้าคนรักมาสบตา
“เชื่อ บ่ ว่าอ้ายสิเอา ม็อบมาขอหญิง” มันพูดอย่างลำพอง
“บ่ ให้จังได๋ ขนาดรัฐบาลยังยอม เน๊าะ!!”  มันเริ่มคุยโว ตามนิสัยของมัน