แผ่นดินของความรัก

5261 07 Nov 2020

มันเริ่มจากความสงสัยเงียบๆ และ ความคิดถึงผืนดิน หลังจากมาเป็นเกษตรกรได้ 2 ปีกว่าๆ ก็ต้องผละจากที่ดินกลับ กทม.อีกรอบ

ความสงสัยนั่นก็คือ มุมมองหรือภาพที่เห็น ในมุมต่างๆ ของไร่ทวนลม เป็นอย่างไร ยามอาทิตย์อัสดง ยามตะวันแสงแรกสาดส่อง หรือยามที่ดวงดาริกา ระยิบพริบพรับ เต็มท้องฟ้า เสียงมโหรีขงหมู่แมลง และเสียงหวีดร้องของนกกลางคืน ผมมักเสาะหามุมมองมองใหม่ๆ บนผืนดิน เสมอๆ เวิ้งฟ้าสุดสายตาเบื้องทิศตะวันตก ในแต่ละฤดู ท้องฟ้าสีไม่เหมือนกัน ในวันพายุกระหน่ำ ลมกรรโชกแรงอารมณ์ที่มองก็แตกต่าง ยืนตรงจุดเดิมๆ ในแต่ละวัน ละเดือน ละปี ก็ได้อารมณ์ไม่ซ้ำ นั่นคือ การสร้างความหลงรักหลงใหลต่อผืนดินของเราเอง หลายคนไม่เคยคิดจะมอง และหลายครอบครัว ไม่เคยแม้จะพาลูกหลานๆ ไปสัมผัส ต่อเติมเป็นเรื่องราวความทนทรงจำ

ผืนดินไม่ใช่แค่ที่เพาะปลูก เก็บเกี่ยว และจัดการ รีด ไถ คราด ฉีด พ่น สำหรับผมแล้วมันเป็นทุกอย่าง เป็นมหรสพ เป็นศาสนสถานเอาไว้ เตือนสติ เป็นดิสนีย์แลนด์ เป็นห้องครัว เป็นสวรรค์ที่จับต้องได้จริงๆ การเสาะหาความงาม ความหมายที่มีต่อใจ ทำให้ผมรู้สึกหลงรัก หวง แหน ที่ดินเพิ่มขึ้นอีกมาก

หลายคนคิดหวังแค่ครอบครอง เทียวซื้อที่ดิน ชายฝั่ง ริมทะเล ติดแม่น้ำ หรือยอดดอย ติดลำธาร มันก็เท่านั้น ไม่ได้สำคัญต่อใจ ความผูกพันยิ่งใหญ่ มันไม่ได้ขึ้นกับจำนวนกี่ไร่ด้วย แม้จะมีเท่าฝ่ามือ แต่เรารัก เราราดรด เพียรปลูก เฝ้ามองและคลุกอยู่กับผืนดินของเรา ทุกวี่วัน ความรู้สึกผูกพันนี้ ลึกซึ้ง จนยากที่ใครจะเข้าถึงเข้าใจได้

ผมบอกกับเพื่อนหลายๆคนเสมอว่า ก่อนนี้ผมชอบเดินทาง เที่ยวป่า เที่ยวเขา อยู่กับธรรมชาติ แต่ต่อมาระยะหลังๆ เริ่มพบว่า มนุษย์รบกวนธรรมชาติเกินไป ทำลายความงาม ความสงบ ความบริสุทธิ์ของธรรมชาติ จนหมด กลายเป็นแหล่งท่องเที่ยว กลายเป็นเมือง รถติด ขยะ ที่ชั่วกว่านั้น บางคนถึงกับบุกรุกครอบครอง เป็นของตน

ผมกลับมาปลูกต้นไม้ สร้างป่าน้อยๆ สร้างจินตนาการ สร้างเรื่องราวเกี่ยวกับผืนดิน ผมมีนิยายเกี่ยวไร่ทวนลม มีเรื่องสั้น และมีบทกวีนับร้อยๆ ชิ้นที่เอ่ยถึง ที่ได้แรงบันดาลใจจากไร่ทวนลม ผมมีเทศกาลเล็กๆ ทุกปีที่นี่ในช่วงกลางฤดูหนาว คืองาน แค้มปิ้ง ไร่ทวนลม ซึ่งเริ่มครั้งแรก เมื่อเดือนมกราคม ปี 2554

ชีวิตผมเอาเงินไปละลายกับการเดินทางท่องเที่ยว ตลอดเกือบ 20 ปี ตั้งแต่เริ่มต้นทำงาน ตั้งแต่วันนั้น วันที่ผมเริ่มหลงรักผืนดินของตน ผมไม่รู้สึกอยากไปไหนไกล หรือจากไปนานๆ ในแต่ละวันที่เดินดุ่มๆ ลัดเลาะในไร่ มันมีความสุข มันเพียงพอแล้ว อิ่มเอิบ ล้นปรี่ในหัวใจ ที่สำคัญ ผมหาเงินมาได้เท่าไหร่ ก็ละลายไปกับการตบแต่ง ต่อเติม ทัศนียภาพบนผืนดิน ด้วยพรรณพืช นานาพันธุ์

ถ้าคุณมีที่ดิน เป็นสมบัติ อย่าทอดทิ้งให้มีค่าแค่เปลือกโลก หรือมีความหมายแค่ปลูกพืชขายได้ ทำเงินได้ หรือมีราคาไว้จำนองจำหน่าย

เมื่อ 4-5 ปี มักมีชาวบ้านถามผมว่า “มึงไปทำไมทุกวัน....?”  เพราะคนที่นี่ เมื่อหมดฤดูเก็บเกี่ยว ก็ไม่ไปอีกเลย ผมได้แต่ยิ้ม ให้เขาสงสัย เพราะเขารักผืนดินแค่นั้น ส่วนผมนะหรือ นี่คือผืนแผ่นดินแห่งความรัก.....

 

โดย เกษตรกรขบถ แห่งไร่ทวนลม