เรื่องเล่า บางแง่มุมของชีวิตนักพัฒนา

1264 24 Jan 2024

ตอนประชุมแผนงาน ผอ.ของผม ถามว่า ปีนี้ผมจะเขียนเรื่องอะไรเกี่ยวกับ NGOs  ( ผมยังหาเวลาเขียนเรื่องราว คนทำงาน แนวคิดและบทวิเคราะห์ เกี่ยวกับงานพัฒนาอยู่เรื่อยๆ ) ผมยังมีภารกิจเล็กๆ ในเรื่องนี้ และผมยังชอบเขียน มันเหมือนสิ่งที่ขาดหายไปจากชีวิตผมไม่ได้แล้ว เหมือนอาหาร น้ำ อากาศ ซึ่งต้องนำเข้าร่างกายทุกวัน การเขียนก็เช่นกัน ผมต้องนำเข้าหัวใจ นำเข้าสมอง สติปัญญาในทุกๆวัน

แต่ปีนี้ผมคิดว่าจะเขียนในสิ่งที่ผมอยากเขียนมานาน แต่ไม่ได้เขียนสักที นั่นคือ เรื่องราวคนทำงาน NGOs ในแง่มุม ความเป็นมนุษย์ ความเป็นคนธรรมดาสามัญ มีรัก โลภ โกรธ หลง มียิ้ม มีหัวเราะ เจ็บปวด และถวิลหาอาดูร เรื่องความรักของนักพัฒนา เรื่องมิตรภาพ เรื่องความเป็นพ่อ เป็นภรรยา เรื่องอิจฉาริษยา คดโกง หักหลัง เรื่องความสุข ความปวดร้าว ความศรัทธาและความสิ้นหวัง ตลอดจน บางแง่ของ อุดมการณ์ !!

เป็นเรื่องจริง เป็นชีวิตจริงๆ ของนักพัฒนา ที่ผมรู้จักมาตลอด 10 หรือ 20 ปี ที่ผ่านมา ประกายความคิดนี้มาจาก บทความเมื่อปลายปี ที่ผมเขียนถึง ชีวิต NGOs ที่กำลังเผชิญ ความท้าทาย กับตัวเอง เมื่อความชรามาเยือน เมื่อพลังสร้างสรรค์ หมดไป พลังชีวิตถดถอย เมื่อความป่วย ความอ้างว้าง รุมเร้า และเมื่อวันหนึ่งพบว่าตัวเอง กำลังเป็น ปัญหาสังคมเป็นผู้ไร้ที่พักพิง ไม่มีรายได้ ไม่มีอาชีพ เป็นคนแก่ที่หมกมุ่น กราดเกรี้ยว และลำเลิกอดีต คุมสติไม่อยู่และใกล้บ้า!!!

และไม่น้อย กลายเป็นคนสูญสิ้นความสุข หรือ ซึมเศร้า จนไปถึง วาระสุดท้าย ก่อนเวลา ....

ผมเขียนเพราะ มันเป็นเรื่องราวที่ เราเขียนตัวเองไม่ได้ และเล่าออกไม่ได้ มันต้องกลืนลงไป เก็บลงไป ทับถม ผุพัง หรือ งอกเงยเป็นฝันร้าย เป็นน้ำตา และ ความเศร้าหมอง

หลายชีวิตโชคดี มีหนทาง พาตัวเองสู่โลกใหม่ อาชีพใหม่ หรือมีครอบครัว ที่น่ารัก อบอุ่น บ้างก็ปรับสภาพชีวิต ยอมรับความจริงได้ ก็ดำรงตนเป็น สามัญชน เป็นชาวบ้านคนหนึ่ง ทำมาหากิน มีความสุขตามยถา หรือ ตามอัตภาพ ปิดฉาก ล็อคกุญแจบทบาท ต่างๆ ไปได้ เพราะมูลฐานสำคัญของคนเรา คือ การมีชีวิตรอด อยู่อย่างเป็นคน หมายถึง มีกิน มีใช้ มีที่หลับที่นอน และศักดิ์ศรีความเป็นคน

การเขียนเรื่องราวของคนตัวเล็กๆ ที่ทำงานเพื่อสังคม เพื่อชุมชน เพื่อเด็ก คนพิการ สัตว์ป่า คนด้อยโอกาส ฯลฯ คนที่วันนี้ สังคมคลี่คลาย เรียกร้อง ส่งเสียงให้ตัวเองได้ ในประเทศในสังคมก้าวหน้า กว่าเมื่อ 20 หรือ 30 ปีก่อน คนตัวเล็กๆ ที่วันนี้ แก่ชรา หรือ หายไปในมหาสมุทรชีวิต เขาถูกลืมไปหมดแล้ว แม้นว่าผมจะหันหลังให้งานพัฒนามา ร่วม 17 ปี แต่ในความเป็นจริง ก็ยังสื่อสาร กับหลายคน ยังแอบมองการทำงาน การเคลื่อนไหว การชุมนุม ต่อสู้ แอบถามชีวิตหลายคน ที่เหลือน้อยลงทุกที และมีคนใหม่ๆ เข้ามาแทน

ผมอาจจะไม่ได้ เอ่ยนามจริงๆ ถึง หรือ บางฉากบางตอน ก็อาจจะปรุงแต่ง เติมสีสัน รสชาติให้กลมกล่อม ออกรสไปบ้าง แต่แก่นแกน หรือ เหตุการณ์ หรือเค้าเรื่อง ล้วนมาจากเรื่องจริง ในห้วงยามที่ผมทำงาน รูปแบบงานเขียนก็จะประมาณ กึ่งเรื่องเล่า กึ่งเรื่องสั้น ผมจะเล่าไว้เป็นเรื่องราวเป็นผืนโลก ครับ