ชัยขนะของความถูกต้อง...

863 30 Nov 2023

“เมื่อไหร่ก็ตามที่ความถูกต้อง ถูกทอดทิ้ง ถูกเพิกเฉย ถูกกระทำให้เจ็บช้ำ กล้ำกลืน ไร้ที่ยืน อย่างสง่างาม เมื่อนั้น คือ จุดจบของความเป็นสังคมที่ดีงาม สังคมที่ไร้ความดีงาม ย่อมหาความสุขไม่ได้ ปัญญาชนทุกยุคทุกสมัย จึงต้องมี หรือ อุบัติขึ้นมา เพื่อค้ำยันสังคมให้ดำรงอยู่ และคนในสังคม จะต้องกล้าหาญเพื่อที่จะปกปักรักษา คน หลักการ และ กระบวนการต่างๆ ที่ดำรงไว้ซึ่งอุมดมการณ์คุณธรรมนี้”   นี่คือ กรอบคิดสำคัญของผม ในการมองโลก มองชีวิต และมองตัวเอง

เราไม่เคยบอกตัวเอง ว่าเป็นคนดี ไม่เชื่ออะไรแบบนั้น แต่เรามั่นใจ เรายืนยันว่า ถ้าเมื่อใดที่ความดีนั้น ถูกรังแก เราไม่เพิกเฉย ไม่เกรงกลัว จะระดับไหน เรื่องใหญ่ เรื่องเล็ก เพราะว่า วันหนึ่ง อาจจะเป็นเราที่ต้องเพรียกหา ความถูกต้อง นั้น กับตัวเรา และนี่คือเหตุผล ว่าทำไม ผมพูดเรื่องการเมือง เรื่องอำนาจ เรื่องหลักการที่ถูกต้อง อยู่เรื่อยๆ  เพราะคนที่ไม่ยี่หร่า ไม่นำพา อาการป่วยไข้ ชำรุด ของหลักการเหล่านี้ ล้วนแต่เป็นคน ที่ไร้คุณค่า

หลักการที่ดี ที่ถูกต้องเมื่อถึงเวลาหนึ่งจะต้องมีพลัง มีเสียง มีสิทธิ์ มีตัวตน ที่คน (ไม่ดี) จะรู้สึกได้ว่า มันมีอำนาจ จากกระแสคนส่วนใหญ่ ที่พร้อมจะปรากฏตัว เพื่อกำจัดเชื้อโรคร้ายนี้ให้หายจากไป หรือให้ ยุติลง

ถ้าคุณเพ่งมอง บ้านเมืองดี ๆ อย่างมีความเชื่อตามที่ผมพูด คุณจะเห็นว่า มันมีคลื่นบางอย่าง มันมีสุ้มเสียงบางคำ ที่คนพูดถึง ประณาม เอ่ยถาม แสดงออก ไปทั่ว ว่าบ้านเมืองเรา ว่าใครในชนชั้นอำนาจ ต่างๆ เป็นอย่างไร นักการเมือง ข้าราชการระดับสูง เจ้าแผ่นดิน กลุ่มขุนนางอำมาตย์ กลุ่มนายทุน ที่เอาเปรียบ เสวยสุข อำนาจผลประโยชน์ ฯลฯ ถ้าเงี่ยหูฟัง เงียบๆ ไปในทุกมุมของสังคม คุณจะได้ยิน ว่าเขาคิดแบบไหน อย่างไร

ถ้าคุณมองรอบตัว ในมุมเล็กๆ ในชุมชน ในบ้านเกิด ในชนบทหมู่บ้าน ก็ไม่ต่าง เรื่องข้าราชการ บางคน เรื่อง นักการเมืองท้องถิ่น อบต. กำนัน ผู้ใหญ่บ้าน เรื่องพวกขี้ขโมย ขี้ยา พวกอันธพาลเกเร ฯลฯ ทุกอย่าง เมื่อปัญหามันสะสม ยืดเยื้อเรื้อรัง   
เข้าสู่จุดคุณภาพ จนเอือมระอา จากคนโน้น มาคนนี้ เริ่มพูดมากขึ้นๆ สักวันหนึ่ง มันต้องมีการจัดการ จากเคยคาดหวังว่า “ฝ่ายปกครอง อำเภอ ตำรวจ ผู้ใหญ่บ้าน กำนัน “ จะจัดการ เยียวยา แก้ไข หากไม่มีการทำตามนั้น ก็ถึงจุด “เหลืออด” มันเป็นจุดสุดท้าย อารมณ์สุดท้าย ความสิ้นหวัง ความกล้ำกลืน ความอยุติธรรม เมื่อสะสมจนแปรเปลี่ยนความกลัวของคน มาเป็นความกล้า นั่นคือ เสียงเพรียกของความถูกต้อง

เรื่อง “ขบวนการลักขโมยขี้ยาง” ซึ่งจริง ๆ มันมีการขโมย แทบทุกอย่าง ทำแบบนี้มานาน จนชินชา แต่ไม่เคย หรือ ไม่มีใคร สามารถ หรือ ไม่กล้าพอจะลงมือ จนผู้เดือดร้อนต้องลงมือเอง เป็นสิ่งสะท้อน ความล้มเหลวของทุกฝ่าย รวมถึงชุมชน ซึ่งชุมชน หรือ สังคมจะเป็นสิ่งสุดท้าย เพราะไม่ว่าใครก็ตาม อยากมีชีวิตที่ปลอดภัย กินได้ นอนหลับ ไม่ต้องพะวง วิตก ว่าชีวิตเรา ทรัพย์สินเรา จะถูกช่วงชิง ลัก ขโมยไป เมื่อไหร่ตอนไหน ทุกคนอยากได้คุณภาพชีวิตแบบนี้ ทุกแห่งหน ทุกคนบนโลก

เมื่อคืนผมอ่าน โพสต์ระบัดระบายของเด็กๆ ที่ไปไล่จับคนขโมยหรือ แอบมาลักยาง ที่ ณ ตอนนี้ กำลังจะหาเรื่องฟ้องร้อง พลันนึกไปถึง เรื่องราว ข่าวคราวในบ้านเมือง คนที่ชั่วๆ ช่วงชิง เอากระบวนการยุติธรรมไปใช้ เอากฎหมายมาใช้ ปกป้องความผิดของตัว และบ้านเมืองที่ประหลาด ก็ตอบรับ คนดีกลับถูกรังแก จากกฎหมาย ที่ควรจะผดุงความยุติธรรม กลับตาลปัตร “คนดีเดินตรอก ขี้ครอกเดินถนน”  เพียงเพราะคนดี อ่อนแอ และเข้าไม่ถึงกฎหมาย ในสถานการณ์ที่ ท่าทีกลไกรัฐ หรือ ข้าราชการ ที่เพิกเฉย หรือ แยกแยะ ความถูก ความผิดไม่ออก

น่ากังวล ว่า บ้านเมืองเรา หากเป็นแบบนี้เราจะอยู่ยังไง คนชั่วเดินลอยนวล คนเรียกร้องความถูกต้องกลับสุ่มเสี่ยง เดินเข้าคุก!!  อย่าให้เป็นกระนั้นเลย หากความยุติธรรมเป็นง่อย ประชาชน ที่รักความถูกต้องต้องส่งเสียง ทำให้คามถูกต้องกล้าหาญและมีอำนาจ ต่อกร

เมื่อคืน ผมเห็นเด็กๆ ที่ทำในสิ่งที่ถูกต้อง กำลังสั่นกลัว....  โลกต้องไม่เป็นแบบ นั้น!!!