ตอนที่1 ก้าวแรกล้วนมีอุปสสรรคเสมอๆ

685 28 Sep 2021

ร้อยหวันพันธุ์ป่า ตอนที่  1 ก้าวแรกล้วนมีอุปสสรรคเสมอๆ
.
        มีนักปราชญ์หลายสำนัก มักกล่าวเสมอว่า “ชีวิตที่ปราศจากอุปสรรคย่อมจืดชืดและชีวิตที่ไร้ศัตรูย่อมอ่อนแอ” มันก็คงจะจริง ค่ายที่ 2 ของเรา( ค่ายแรก ค่ายแม่ดึ๊) เริ่มต้นได้อย่างล่าช้า ทิ้งห่างค่ายแรกไปเกือบ 7 เดือน  แต่พอตัดสินใจลุยทำ ก็ทำเอาแบบฉับพลันทันด่วนและที่สำคัญ ค่ายนี้นับว่าเราใจกล้ามาก เพราะผมเลือกพื้นที่ “โรงเรียนร้อยหวันพันธุ์ป่า" ซึ่งอยู่ทางภาคใต้  จ.พัทลุง ที่เรียกใจกล้า เพราะ ไม่ค่อยมีคนภาคอื่นไปออกค่ายภาคใต้มากนัก 

        ทำไมเลือก ร้อยหวันพันธุ์ป่านั้น เพราะก่อนนี้ผมเคยลงพื้นที่ไปพบ สัมภาษณ์ คนหนุ่ม ผู้อุทิศตนเพื่อทำงานกับป่า กับชุมชน กับเด็กๆ ทำตามอุดมคติ ตัวเองล้วนๆ สิ่งที่เห็นคือ อัตคัดขัดสนที่สุด เลือกเพราะ Thaingo Projects ภายใต้ มูลนิธิกองทุนไทย มีภารกิจสนับสนุนคนทำงานพัฒนา และเลือกเพราะ ภาพนี้คือความงดงาม ที่คนกลุ่มหนึ่งมุ่งทำงานเกี่ยวร้อยชีวิตเด็กๆ ภาพแรกที่เห็นที่นี่ ผมตัดสินใจทันที 
         ... ต้องมาที่นี่ !!!  
         ... โรงเรียนร้อยหวันพันธุ์ป่า ของพี่ สุรศักดิ์ เย็นทั่ว  เลือกทั้งๆ ที่รู้ว่าจุดขายเชื้อชวนให้คนสมัครมาออกค่าย แทบไม่มี !!

        คนหนุ่มสาวส่วนใหญ่ สนใจใคร่อยากไปแต่ภาคเหนือ ชาวเขา แน่นอนว่า เราเผชิญความฉุกละหุกมากมาย กับการทำงานเพื่อให้เกิดค่ายนี้ให้ได้ ทั้งทุนเรามีน้อยมาก เบ็ดเสร็จประมาณ 1 แสนกว่าบาท สำหรับ 2 ค่ายที่เหลือ ซึ่งไม่มีทางที่จะพอ กับเรื่องทุน เราตัดสินใจว่าจะใช้จ่ายอย่างประหยัดที่สุด แต่เราก็ต้องมาเผชิญกับปัญหา ไม่มีคนสนใจสมัครไปออกค่ายอีกด้วย แตกต่างจากค่ายเกาะนาคา ค่ายที่ 3 ซึ่งกระแสคนสนใจมาก เพราะเป็นเมืองท่องเที่ยว “ภูเก็ต”  ก่อนวันถึงค่ายเพียง 10 กว่าวัน นก รัตติกาล เพื่อนร่วมงานจึงได้แจ้งความจริงว่า “เราไม่มีคนสมัครมาค่ายเลย” เป็นปัญหาที่ผมหนักใจมาก ครุ่นคิด วิตก ในใจรู้แต่เพียง ค่ายนี้ต้องเกิดขึ้นให้ได้ ไม่ว่าจะยังไงก็ตาม เพื่อทำภารกิจสนับสนุนการก่อเกิดค่ายฯ สร้างโรงเรียนร้อยหวัน
         “ปี้ไนล์ เดี๋ยวผมจะคุยกับน้องๆให้” เสียงไอ้พิ้น เพื่อนรุ่นน้องชาวค่ายอาสา มหาวิทยาลัยวลัยลักษณ์ พยายามกล่าวถ้อยคำให้กำลังใจผม จากปลายสาย งานค่ายนี้ผมมีเพียงคำยืนยันว่าจะคุยหรือติดต่อให้เท่านั้น ความตึงเครียดเพิ่มมากขึ้นๆ งานประจำใน thaingo ก็ประเดประดังเข้ามา งานอื่นๆ ก็ยุ่งเหยิงร่วมด้วย สถานการณ์เราหันหน้าหันหลังตลอดเวลา แต่ก็เตรียมใจให้พร้อมเพื่อเมื่อเวลานั้นมาถึง ก่อนวันงาน โดยเฉพาะเรื่องเวลา ที่เหลือเพียงสั้นๆ ในการเตรียมงาน บวกกับปัญหาขาดการวางแผน ขาดคนช่วยประสาน ขาดการประชาสัมพันธ์ ยิ่งกดดันเรามากขึ้น กับงานค่ายครั้งนี้ ง่อนแง่นทำท่าจะล้ม มิล้ม ณ ตอนนั้น ในใจผมคิดเสมอว่า “มีโอกาสล้มเหลวสูงมาก” ก่อนถึงวันค่าย ไม่ถึง 2 อาทิตย์นี้เอง หลังจาก นก รัตติกาล ย้ำว่า มีคนยืนยันไปออกค่ายจริงๆ เพียง 2 คน นั่นเอง ผมจึงตัดสินใจ ใช้ไม้ตายสุดท้าย คือ “ยกหูโทรศัพท์ ถึงเพื่อนพ้องน้องพี่ เท่าที่ผมรู้จัก”
        “ไนล์ หรอ ว่าไงจ้ะ” เสียงใสๆ ที่ผมคุ้นเคยและเคารพเสมอมา ทักทายผม
        “พี่น้อย ผมจะออกค่าย คนไม่ครบ พี่ฝากชวนลูกศิษย์พี่ให้หน่อยสิ” ผมเข้าเรื่องทันที
        “ได้สิจ้ะ “ เสียงใสๆ ที่เน้นให้กำลังใจผมเช่นเดิม ตอบกลับ
        “เอากี่คน มีเงื่อนไขอะไรบ้าง เดี๋ยวจะบอกน้องๆ ให้” พี่น้อยถามผมซึ่ง ณ ตอนนั้น ใจผมอึ้งระบบประสาทช็อตจนชาร่าง ตั้งแต่พี่น้อยถามว่า “เอากี่คนจ้ะ” เวลานั้นผมรู้สึกเหมือน โลกใหม่มีเหมือนหวังอีกครั้งครัน 
        “แต่บอกก่อนน่ะ ลูกศิษย์พี่ต้องฟรี เพราะเขาไม่มีตังค์กัน” พี่น้อย ที่ยังเป็นทั้งพี่และอาจารย์ที่รักเสมอเสมอ ยื่นข้อแม้
        “ได้ครับได้” ผมรีบตอบละล้ำละลัก

        นานมากที่ผมจะกล้าโทรหา พี่น้อย (มณีรัตน์ มิตรปราสาท อาจารย์ภาควิชารัฐศาสตร์ มหาวิทยาลัยมหาสารคาม) และคนอื่นๆ ด้วยเรื่องนี้ ซึ่งเป็นทั้งอาจารย์และพี่สาว ที่ผมรักมากคนหนึ่ง ผมขอร้องให้พี่น้อย ชวนนักศึกษาในคาบสอน ที่มหาวิทยาลัยมหาสารคาม มาร่วมออกค่ายด้วย ซึ่งพี่น้อยก็ใจดีเช่นเคย ออกปากชักชวนให้ “ คน 2 คน พูด คำ 2 คำ” สร้างกำลังใจ เท่านี้ก็ทำให้ผมเชื่อมั่นและก้าวเดินต่อไปได้แล้ว ทั้งๆ ที่ถ้อยคำนั้นไม่สามารถรับประกันอะไรได้เลย แต่งานบนเส้นทางนี้ ได้สอนให้ผมเรียนรู้เสมอว่า “ไม่มีอะไรรับประกันได้ นอกจากความเชื่อใจตนเองและเชื่อมั่นต่อกัน”
        “เดี๋ยวจะบอกให้นะ”  ผมมักย้อนฟังเสียงพี่น้อยเอ่ยมา อยู่คนเดียวอย่างมีความหวังความคิด