ปล่อยให้ผมตายไปเถอะ

1760 07 Apr 2021

โชคชะตาชีวิตของคนชายแดนบ้านป่าอย่างเรา พบผ่านอะไรมาไม่น้อย ตอนสมัยเด็กๆ ก็ประสบทั้ง กลุ่มแนวร่วมพรรคคอมมิวนิสต์ ที่ซ่อนตัวอยู่ตามป่า ยุคสงครามกัมพูชา ประเทศแตกออกเป็นเสี่ยงๆ แยกออกเป็นฝ่ายต่างๆ การสู้รบ การรุกราน  ควันหลงกระสุนปืนใหญ่ ระเบิด ทำให้ตามป่าแนวตะเข็บ มีทั้งโจรดักปล้น และกับระเบิด ที่กระจัดกระจายเต็มป่า

ทางราชการ จึงพยายามห้ามชาวบ้าน ไม่ให้เข้าป่า เพราะเป็นห่วงจะไปเหยียบกับระเบิด หรือ โดนยิง โดนทำร้าย เพราะไม่ทราบฝ่าย

เราชาวบ้าน หลายคนก็เชื่อ ก็ฟัง แต่หลายคนก็ไม่ฟัง ยังแอบไปดักปลา ล่าสัตว์ แอบไปขุดมุด ปลูกปอ เพื่อเอามาขาย หาเงินมาประทังชีวิต เลี้ยงปากเลี้ยงครอบครัว เรื่องสั้นเรื่องแรกที่ผมเขียน ชื่อเรื่องว่า “เฮียม”  เฮียมเป็นชื่อจริงๆ ของเพื่อนผมที่เรียนมาด้วยกันคือโรงเรียน โคกกลางวิทยา (ปัจจุบันคือโรงเรียน พนมดงรักวิทยา) เฮียมก็เหมือนเด็กหนุ่มทั่วไป ที่อยากมีเงิน ใช้ดื่มกินเที่ยวปีใหม่ ก็เลยแอบเอารถไถ (เดินตาม) เข้าไร่ ไปขุดมันสำปะหลังมาขาย ขากลับเหยียบกับระเบิด ซึ่งไม่ได้ตายทันที แต่พี่ชายกลับมาบ้าน มาหาคน มาหารถไปช่วย หาเจ้าหน้าที่  ไม่มีใครยอมไป นอนเสียเลือดจนเสียชีวิต ... ( งานชิ้นนี้ทำให้ผมได้รางวัล รองชนะเลิศอันดับสอง ประเภทเรื่องสั้น รางวัลลายสือไท )

 

ชีวิตแบบเรา บางคนก็เห็นใจ เวทนา บางคนก็ด่า ถ่มถุย สมน้ำหน้า หรือ พึงพอใจ ตายไปให้หมดๆ  “เขาห้ามนักห้ามหนา มึงก็ยังจะไป...”  เมื่อวานอ่านเจอข่าว และความคิดเห็นคน ที่ออกมาด่า พวกติดโควิด จากการออกไปข้างนอก ออกไปดื่ม หรือ ออกไปสังสรรค์ พบปะ

หลายคนมิอาจจะเข้าใจ ว่า ชีวิตมันมีแรงผลัก แรงกด บีบคั้น แตกต่างกัน ก่อนจะตำหนิ ติเตียน พฤติกรรมใดๆ เราเคยทบทวนภาวะวิสัยชีวิตคนอื่นๆ อย่างเข้าใจ หรือเปล่า ?

ไอ้เฮียม มันรู้แหละว่า ในป่ามีกับระเบิด แต่ปีนี้ มันอายุ 15 แล้ว มันกำลังจะมีแฟน รักแรกในวัยแตกหนุ่มของมัน มันที่ปลื้มปิติมาก จนตั้งใจว่า ปีใหม่ปีนี้ อยากจะมีเงินสัก 4-5 ร้อย จะซื้อของขวัญสักชิ้นให้แฟน และจัดงานปีใหม่ กับพี่ๆ  ที่บ้าน อยากจะชวนเพื่อนๆมาดื่ม มาสนุก เปิดเพลงดังๆ  เป็นความสุขความฝันของคนบ้านป่า

ชีวิตจิตใจ คนเรามีความอ่อนแอ  มีความโหยหาต่างกัน ดังนั้น จึงมีเหตุผล มีแรงผลักแตกต่างกัน เราจะพัฒนาหรือยกระดับสังคมได้อย่างไร ถ้ายังคับแคบ ยังตัดสินคนอย่าตื้นเขิน ยังตีตรา ทำให้สิ่งที่คนอื่นกระทำ นั้น อ่อนด้อย ไร้เหตุผล และน่าชิงชัง

 

สำหรับผมแล้ว มนุษย์เป็นสัตว์สังคม มีความรัก มีความคิดถึง มีความโหยความหมาย ความหัง ความสุข ความงาม ความสนุกสนาน บันเทิงผ่อนคลาย จึงไม่สามารถยอมจำนน หรือ ยอมรับการถูกกักขัง หรือถูกตีตรากำหนดได้ ยิ่งมนุษย์ปัจจุบัน กลายสภาพมาเป็นชาวเมือง เป็นมนุษย์เงินเดือน เป็นสิ่งมีชีวิตที่จองจำตัวเองอยู่ในซอก ในตรอก ในห้องสี่เหลี่ยม นอนลืมตาโพล่ง ทุกวี่ทุกวัน ถูกผลักไส กดดัน ถูกเคี่ยวเข็ญให้ เรียน ให้ ทำงาน ทำงาน ทำงาน !!!


ความโหยความสุข ความบันเทิง  ความอยากผ่อนคลาย เพื่อปลุกพลังชีวิต เพื่อปลดปล่อย ความทุกข์ ระทม ใครบ้างไม่คิด ไม่ทำ ไม่อยากเสี่ยง....!!

ที่ผมอยากจะเอ่ย คือ ผมไม่ได้บอกว่าผมสนับสนุน ให้ใครๆ ออกไปเสพชีวิต อย่างสุ่มเสี่ยง ติดเชื้อ โควิดกับโลกภายนอก แต่ผมเข้าใจ ว่า ชีวิตมนุษย์อย่างเรา อ่อนแอ สิ้นแรงกับภาวะชีวิต อาจจะสิ้นหวัง อาจจะมีเรื่องราวดีๆ อยากบอกอยากเล่า อยากมีเพื่อน อยากฉลอง หรือ เหงา หรือปวดร้าวเหลือเกิน ฯลฯ จนบางที ชีวิตแบบเราไม่ได้เสน่หาการมีชีวิต จนไม่กล้าที่จะออกไปหยิบ ไปจับ ไปดื่มความสุขสักค่ำคืน  สำหรับผมแล้ว ผมได้แต่เห็นใจ ไม่ว่าจะออกไปด้วยสาเหตุใด
 

เมื่อวานอ่านข่าว อ่านความคิดเห็น ตำหนิ ติเตียนแล้ว ผมเห็นแต่ความเศร้าในหัวใจตัวเอง อาจจะ ใช่... ที่ผมก็ชอบออกไปรื่นรมย์ เสพอิสรภาพให้ชีวิต

และถ้าเป็นผม ผมจะบอกว่า ถ้าคุณจะตำหนิ ดูแคลนและสมเพช ชีวิตกันขนาดนี้  ก็ปล่อยให้ผมตายไปเถอะ...!!!

 

จาก เกษตรกรขบถ แห่ง ไร่ทวนลม