ปมด้อย

1676 10 Feb 2021

ผมเคยถามตัวเองบ่อยๆว่าทำไมชอบเปิดเฟสส่องภาพลูกค้า ที่ซื้อและรีวิวสินค้าของผม ?
จริงๆแล้ว สำหรับมันมีความหมายมาก ตื่นเต้น ปลาบปลื้มทุกครั้ง ที่ได้เห็นได้อ่าน และทุกครั้งผมจะอ่านซ้ำๆหลายรอบ ไม่รู้สึกเบื่อ อ่านแล้วก็อิ่มอก อิ่มใจ เหมือนว่า ได้รับใบประกาศนียบัตร

เคยวิเคราะห์ความนึกคิดตัวเอง ทำไมคิดหรือรู้สึกเช่นนั้น ?  ผมเข้าใจว่า มันมีที่มาที่ลึกลับซับซ้อน ลากยาวเป็นปมด้อย บางอย่างในตัวเอง ที่รู้สึกว่า ตัวเรานั้น เป็นคนบ้านนอก เป็นคนเชยๆ เถื่อนๆ เป็นผู้ผลิตสินค้าบ้านๆ ดังนั้น จึงแสวงหาการยอมรับ แสวงหาความมั่นใจ เชื่อมั่น ว่า สิ่งที่เราพยายามทำนั้น ถูกยอมรับ ถูกชื่นชม

หลายชีวิต พยายามจะมี วัตถุ บ้าน รถ มีชีวิตที่ฟุ่มเฟือย เสพ กิน ดื่ม ใช้ สวมใส่ ประดับประดา ไม่หยุด มีสังคมแบบใหม่ นอกเหนือไปจากเครือญาติ สังคมชุมชน ไม่ใช่เพราะรู้สึกกับดีกับสิ่งที่ใช้ แต่หลายคน ต้องการการถูกยอมรับ ต้องการข้ามพ้น รากเหง้าเดิม มโนภาพชีวิตเก่าๆ จึงต้องสร้างรสนิยมใหม่ๆ ที่เป็นแบบคนเมือง หรือ คนมีอันจะกิน มีฐานะ การศึกษา 

 

หลายครอบครัว มีรูปแบบชีวิต ที่ซับซ้อน มีพิธีกรรมการดำเนินชีวิต เข้มงวด ตรวจตรา แม้กระทั่ง ความคิด  ความชอบ ของคนในครอบครัว ในบ้าน ถึงขนาดว่า อะไรเข้าบ้านได้ เข้าบ้านไม่ได้ ต้องกินแบบไหน ต้องนอนอย่างไร สวมใส่ สังคม ฯลฯ

การลุกขึ้นมาทำแบรนด์สินค้า อยู่บ้านนอก และมีกระบวนการที่แบบว่า แบบบ้านๆ มากๆ ( เพราะเรามีต้นทุนต่ำ มีองค์ความรู้จำกัด และมีลู่ทางทั้งทุน ทั้งตลาด แคบมาก) ก็มีผลทำให้เรา ออกแบบกระบวนการผลิต ขาย ได้จำกัด ได้เท่านี้ ได้แบบนี้  มีผู้ปรารถนาดี หลายคน แนะนำให้เรา ทำไมไม่ไปขายที่โน่น ที่นี่ หละ ?    ผมก็ได้แต่ยิ้มๆ เพราะเคยไปมาแล้ว ลูกค้า ไม่สนแม้แต่จะหยุดมอง หรือ หยิบชิม ดม คุยกับเรา

ฉะนั้น ผมจะขายได้ ส่วนมาก ก็กับคน ที่มีมาตรฐานชีวิตใกล้เคียง กับเรา  หรือคนที่สนใจ เข้าใจ  หรือ กับคนที่ข้ามพ้น พลังอำนาจ ทางสำนึก บางอย่าง ผมเรียกว่า สำนึกทางชนชั้น !!   บางคนเหล่านั้น เค้าอายจริงๆ ถ้าจะให้เขากิน หรือ ดื่มไวน์  บ้านนอก ราคา 2-3 ร้อย เพราะเขาดื่มหลักพัน ดื่มไวน์นอก

 

การสะสม ความเชื่อมั่น การยอมรับ จึงเป็นพลังเบื้องหลัง ที่คอยกระตุ้น คอยผลักดัน ให้เรากล้าพูดมากขึ้น เหมือนการพยายาม สร้างอาณาจักรใหม่ ทางสินค้า สร้างเขตแดนอารยธรรมใหม่ ทางความหมายในสินค้า ที่ผมเรียกอย่างหรูหรา ว่า อารยธรรมรากหญ้า !!

 

ลูกค้า อย่าโกรธผมนะครับ ที่ผมแอบส่องเฟส หรือที่เลวร้ายกว่านั้น ผมแอบ save รูป แอบแชร์ สิ่งที่ลูกค้าเขียน หรือ โพสต์ ไว้ ผมทำแบบนี้ มาตั้งแต่เริ่มขายผลผลิต ( ข้าวผกาอำปึล ) เมื่อ 7-8 ปีก่อนแล้ว ความใฝ่ฝันเดียวที่ผลักไสให้ผมไม่ยอมหยุดพัก เหนื่อย มาตลอดหลายปี คือ ทำอย่างไร ให้ผู้คน ที่หยิบจับ ถือ ซื้อ ดื่ม กิน หรือ นำไปมอบ ไปฝาก แก่คนสำคัญแล้ว ภาคภูมิใจ

ภาคภูมิใจ ที่ได้มอบ De Simone ให้คนที่เรารัก เรานับถือ ภาคภูมิใจที่ได้ มอบสินค้าคุณภาพจาก เกษตรกรผู้ปลูก ผู้แปรรูป ด้วยตัวเอง และผมก็เรียก มโนภาพนั้น เงียบๆคนเดียว ว่า การปลดแอก !!

 

 

จาก  เกษตรกรขบถแห่งไร่ทวนลม