สวรรค์บนดิน...

3119 13 Jan 2021

ผมว่ามีคนไม่น้อยคงเคยคิดอะไรเหมือนผม ว่าแท้จริงเราเหน็ดเหนื่อยยาวนาน ไร้ที่สิ้นสุดนั้น เพื่ออะไร ?
เพื่อให้มี เพื่อให้เท่าให้ทัดเทียม เพื่อให้เหนือกว่า เพื่อให้ได้ ให้เป็น ให้ครอบครอง หรือเพื่อมีห่วงมาเพิ่ม ฯลฯ
และหลายคนก็คงคิดคล้ายกันอีก ว่า ความปรารถนาสูงสุดนั้น แค่ต้องการความดีงามและความเลิศล้ำสุขสงบสมบูรณ์กับการมีลมหายใจ
 

เกิดมากับคนยากไร้แร้นแค้น ก็จะถูกเคี่ยวเข็ญให้อดทน ทำงานหนัก หายใจเข้าออกคิดแต่เรื่องดิ้นรน สร้าง สะสม แต่ถ้าเกิดมาในครอบครัวที่สบาย มั่งมี ก็จะเคี่ยวเข็ญให้รักษาไว้ ซึ่งสิ่งที่มี ทั้งสองแบบล้วนผลักไสตัวเองให้กลายเป็นมนุษย์ที่ขาดตกบกพร่อง ในหลายๆ อย่างที่สำคัญ

การหัวเราะแทบคลั่งท้องคัดท้องแข็ง การรู้สึกคิดถึงโหยหาแทบใจจะขาด ความรู้สึกสำลักความสุข จนปริปริ่มแทบล้นออกมานอกอก และอาลัยแทบทรุดกายยามจาก กลายเป็นสิ่งที่ห่างหายไปจากชีวิต ซึ่งผมเชื่อว่า เกิดขึ้นกับชีวิต หลายๆชีวิตในขณะนี้

วิถีชาวบ้าน ชาวไร่ชาวนา คนบ้านอกอย่างเรา แต่เริ่มเดิมทีจึงสนใจอย่างเป็นสรณะ คือ หนึ่งอย่าไปคิดมาก หมายถึงไม่เก็บค้างสิ่งใดที่ให้ทุกข์ สองกินได้กิน หมายถึง แก่นแท้ของมนุษย์ จริงๆ ก็แค่กินได้นอนหลับ ตื่นมามีแรงก็ทำงาน หาได้มาก็กิน กินหมดก็หาใหม่ ไม่ได้มุ่งหมายสะสมสร้าง จนต้องระรานทรัพยากรบนโลกนี้เกอินจำเป็น

แต่ทุกวันนี้ ไม่ใช่แล้ว !! 

ทุกหลังคาเรือน เงียบงัน เมื่อพระอาทิตย์ตก เพื่อจะตื่นแต่ดึกลุกทำงาน ชีวิตล้นบ่าไหล่ด้วยภาระมากมาย ผ่อนหนี้ ในธนาคาร ผ่อนรถ ส่งลูก ค่ากิน ค่าอยู่ ค่าน้ำ ค่าไฟ ค่าใช้จ่ายจิปาถะทางสังคม ที่ปัจจุบัน มีกะเกณฑ์ มีบรรทัดฐาน ใส่ซองโน่นนี่นั่นเท่าไหร่ จนในที่สุด ความสุขของตัวเอง จริงๆ แล้ว เหลือเท่าไหร่ ? ที่จะต้องจ่าย

ทำให้ทุกคน ทั้งสังคม และ รัฐ เกือบทั้งหมด ทั่งโลก มุ่งหมายแต่เรื่อง ทำงาน และ ความแข็งแรง ห้ามเจ็บห้ามไข้ ที่สำคัญ ห้ามจน !! 

เพราะความแข็งแรง คือ กำลังการผลิต คือรายได้ของรัฐ และคือ ความไม่เป็นภาระให้สังคม ครอบครัว ในแง่หนึ่งก็เป็นทัศนะการมอง ชีวิตมนุษย์แบบเครื่องจักร ไม่มีมิติ ความงดงาม ความรื่นรมย์ ความผ่อนคลาย

จนถึงที่สุด ผมจึงกล้าพูดว่า รัฐ และแม้แต่สังคมปัจจุบันได้ทอดทิ้งละเลย และลืมไปแล้วว่า ชีวิตมนุษย์เกิดมาควรแสวงหาความรื่นรมย์ ความงดงาม ควรได้รับการสนับสนุนให้ประชาชน ทุกคน ทุกหมู่เหล่า ทุกเพศทุกวัย ทุกฐานันดร มีโอกาส มีพื้นที่ มีห้วงเวลา มีสิทธิ และมีชีวิตประจำวัน กับการเสพสุข เสพชีวิต บ้าง

ครั้งหนึ่งเคยมีชีวิตแบบนั้น ชีวิตที่เดินย่ำผ่านกาลเวลา ผ่านผู้คน ที่เหมือนย่ำผ่านทะเลทราย มีแต่ความแผ้งผากในดวงตา ความเค้วงคว้างไร้จุดหมาย และความเหน็ดเหนื่อย จนไร้พลังจะดำเนินชีวิต ทั้งๆ ที่ผืนดิน แห่งนี้ ไม่มีไว้เพียงเพื่อเพาะปลูก สร้างปราสาทราชวัง เท่านั้น แต่มีไว้เพื่อให้เราพบปะ ดื่มกิน รื่นเริง ร้องรำ ด้วย จึงจะฟื้นคืน คำหนึ่งที่เราลืมไปจากชีวิต คือ สวรรค์บนดิน...!!

เถื่อนเฟสติวัล แอนด์ แค้มปิ้งไร่ทวนลม บังเกิดขึ้น ด้วยเหตุเดียว เท่านั้น คือ  ความสุข.....  ครับ

 

 

เขียนโดยเกษตรกรขบถ แห่ง ไร่ทวนลม